Υπάρχει μια παλιά και εξεζητημένη αρχή της στατιστικής που λέει πως αν εξοπλίσεις 100 μαϊμούδες με γραφομηχανές και τις αφήσεις να χτυπάν για 100 χρόνια τα πλήκτρα τους στην τύχη,
τότε, μία τουλάχιστον από αυτές, θα καταφέρει, όλως τυχαίως, να συγγράψει ένα έπος αντίστοιχο της Ιλιάδας!! Είναι ακριβώς η αρχή που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που παρατηρώ τους νέους στρογγύλους και βαθιά φυτεμένους στο χώμα κάδους σκουπιδιών της πόλης.
Οι κάδοι αυτοί είναι ασύγκριτα πιο καλαίσθητοι από τους παλαιότερους τους πλαστικούς ή μεταλλικούς που (ακόμα) έχουμε αρκετούς από δαύτους στους δρόμους μας.
α ξύλινα στεφάνια με τα οποία είναι ‘ντυμένοι’ περιμετρικά, τους προσδίδουν έναν χαρακτήρα παλιών, παραδοσιακών βαρελιών κρασιού. Για τον λόγο αυτό αποτελούν μια πραγματική αναβάθμιση και αισθητικά εξαίρετη επιλογή της δημοτικής μας αρχής.
Μόνο που η αβλεψία των Δ. συνεργείων καθαριότητας τους έχει προσδώσει ένα λειτουργικό πρόβλημα! Οι κάδοι αυτοί κλείνουν με κάτι τεράστια κωνικά καπάκια τα οποία έχουν μια μικρή πράσινη θυρίδα σε ένα σημείο τους κι αυτή αποτελεί τον μοναδικό δίαυλο ρίψης σκουπιδιών στο εσωτερικό τους.
Καθώς στο σύνολο τους αποτελούν συστήματα μονίμως πακτωμένα σε χώρους πράσινου αυτή ή καταπακτή ρίψης θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται στην ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ τους πλευρά, δηλαδή σε αυτήν που είναι προσβάσιμη από την πλευρά πεζοδρόμιου και του δρόμου.
Ε λοιπόν, πάτε, κάντε μια βόλτα σε οποιονδήποτε δρόμο της Καστοριάς και μετρήστε σε πόσους από αυτούς συμβαίνει κάτι τέτοιο… Προσωπικά, κάθε φορά που συναντώ έναν τους με σωστά προσανατολισμένη θυρίδα θυμάμαι τις μαϊμούδες με τις γραφομηχανές.
Στην συντριπτική τους πλειονότητα τα καπάκια αυτά είναι ανάποδα τοποθετημένα και βλέπουν προς την πλευρά του πάρκου. Αυτό αναγκάζει τον κάθε δημότη ο οποίος θέλει να ρίψει μια σακούλα σκουπιδιών στο εσωτερικό τους να ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ στο πάρκο, να ΠΑΤΗΣΕΙ και να λιώσει το γρασίδι το οποίο μετά θα αιτήσει πρόσθετα έξοδα για να αντικατασταθεί. Γιατί συμβαίνει αυτό?
Για έναν εξαιρετικά ηλίθιο και απολύτως ελληνικό λόγο. Τα συνεργεία που πάνε να αδειάσουν αυτούς τους κάδους, ανυψώνουν με την βοήθεια γερανών τους βαριούς κώνους της κορυφής και μετά τους ξανατοποθετούν όπως λάχει.
Όπως του κάτσει δηλαδή του γερανού και του βιαστικού χειριστή του γερανού. Γιατί οι υπάλληλοι αυτοί έχουν διαταγή απλώς να κλείνουν τα καπάκια και όχι να τα κλείνουν σωστά. Κανέναν τους δεν ενδιαφέρει το κατά ποια πλευρά κοιτάει η θυρίδα του κώνου και με ποιον τρόπο αυτή γίνεται προσβάσιμη από τον δημότη.
Ετσι η πιθανότητα να στηθεί το όλο σύστημα σωστά, είναι ίση ακριβώς με την πιθανότητα μια γραφομηχανοκτυπούσα μαϊμού να ισοφαρίσει την έμπνευση του Ομήρου…
Λεωνίδας Εκιντζόγλου