Βιτρινογουναράς στην νότια παραλία μου έλεγε μία μέρα ότι έχει αναγκαστεί να κατεβάσει τις τιμές των προιόντων του ίσαμε εκεί που δεν πάει άλλο. Φυσικά από εμπόρους, όταν ακούω τέτοια λόγια, βερεσέ τα ακούω, γιατί, όσο και να κατεβάσουνε τιμές, πάντα το περιθώριο κέρδους που διατηρούν πάει από 100% και βάλε. Ωστόσο η παραδοχή του είχε την σημασία της γιατί έδειχνε πως η ίδια η αγορά τον ΑΝΑΓΚΑΣΕ να πάει τις τιμές πολύ παρακάτω από τους αρχικούς του στόχους.

Αυτό έγινε την μια μέρα… Την επομένη, πέτυχα κατά, τύχη, μια παρέα τουριστών που βγαίνανε από το συγκεκριμένο μαγαζί. Τρεις γυναίκες και δυο άνδρες.

Σοβαροί όλοι και με ένα βλέμμα σαν να είδαν εκεί μέσα την οπτασία του Αττίλα -και τσίτσιδου. Γιάννη, δεν σε βλέπω να λες τίποτα, παρατήρησε η μια γυναίκα στον ‘ρσενικό της Τι να πω… μουρμούρισε αυτός. Περιμένω να περάσει το σοκ από τις τιμές που είδα…

Ο εστί μεθερμηνευόμενο πως το κατέβασμα των τιμών που επαγγελόταν ο ιδιοκτήτης της βιτρίνας, είτε δεν ήταν και τόσο κατεβατίσιο όσο έλεγε, είτε δεν στάθηκε με τίποτε δυνατό να προσεγγίσει την πραγματική αγοραστική δυνατότητα των ελλήνων επισκεπτών της πόλης. Οι φόροι δεν έχουν αφήσει και πολλά πολλά στις τσέπες βλέπεις.