Από την προπαραμονή των Χριστουγέννων κι εντεύθεν η πόλη είναι γεμάτη τουρίστες. Και τουρίστες όχι συνηθισμένους αλλά από εκείνους των ανώτερων εισοδηματικών βαλαντίων.
Από πού το καταλαβαίνω? Εχω ένα υπεραπλουστευτικό κριτήριο, το οποίο ωστόσο σπανίως με έχει προδώσει. Ποιο? Την προτίμηση που δείχνουν οι επισκέπτες στην τοποθεσία του φαγητού.
Σύμφωνα με το κριτήριο αυτό, η πόλη μας είναι μοιρασμένη σε τρεις τουριστικές κλάσεις. Την χαμηλή, την μέση και την ανωτέρα. Η πρώτη περιλαμβάνει όλα τα ταχυφαγεία, τα γυράδικα, τους φούρνους και τα σαντουιτσάδικα/ κρεπερί. Οι άνθρωποι που κατεβαίνουν από τα λεωφορεία κι ορμούν σ’ αυτά, είναι όλοι εκείνοι που δεν έχουν διαθέσιμα για ξόδεμα παραπάνω από δέκα ευρώ μέσα στο πορτοφόλι τους.
Μετά έρχεται η μεσαία κατηγορία, με τα εστιατόρια και τις λαϊκές ταβέρνες. Εκεί οδεύει το κύριο κύμα των τουριστών που καταφθάνει, είτε με λεωφορεία, είτε με ΙΧ και δεν έχει για ξόδεμα παραπάνω από 20-30 ευρώ ανά ζευγάρι.
Τελευταία στην κλίμακα είναι τα γκουρμέ μαγαζιά, οι αρχοντοταβέρνες, τα ουζερί, τα μεζεδάδικα της παλιάς πόλης καθώς και όλων των λογιών τα μαγαζιά με εντράδες, παραδοσιακούς μεζέδες και καμιά φορά και με live μουσική. Άμα τα βλέπω γεμάτα αυτά λέω «όπαααα εδώ είμαστε»!
Ήρθαν οι άνθρωποι που είναι σε θέση να ξοδέψουν παντού το κάτι τις τους, να πάρει ρε αδελφέ τα πάνω της λιγουλάκι αυτή η πόλη… Και δόξα τω Θεώ από τα Χριστούγεννα και μετά ΟΛΑ αυτά τα μαγαζιά της τελευταίας της ‘κυριλέ’ κατηγορίας έχουν την τιμητική τους!
– Αλέκτωρ εφώνησε.