Νομίζω ότι έχει καταστεί περισσότερο κι από ηλίου φαεινότερο το γεγονός ότι οι άνθρωποι που είναι -ή που πάνε να ασχοληθούν- με την πολιτική σε αυτήν την χώρα, το κάνουν για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς. Βλέπουν την πολιτική σαν μια οικονομική διέξοδο στην δύσκολη συγκυρία που περνά ο τόπος, σαν ένα προσοδοφόρο επάγγελμα.

Τους ενδιαφέρει καθαρά η τσέπη τους και όχι το εθνικό συμφέρον. Γι αυτό και κάνουν το παν για να εκλεγούν, γι αυτό και αλλάζουν ιδεολογίες σαν πουκάμισα και μεταπηδούν από κόμμα σε κόμμα, γι αυτό και δεν παραιτούνται και δεν παραδίδουν τις έδρες τους.
Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πείσουν 2-3 χιλιάδες αφελείς πολίτες πως ενδιαφέρονται για το κοινό καλό.

Δυστυχώς αυτές οι 2-3 χιλιάδες των χρήσιμων ηλίθιων είναι πάρα πολύ εύκολο να βρεθούν. Και έτσι το παλιό πολιτικό ολιγαρχικό σύστημα διαιωνίζεται, μια δράκα Δημόσιων υπαλλήλων ζούν πλουσιοπάροχα με τρελούς μισθούς και μιζες εις βάρος του συνολικού λαού.

Ο οποίος περιμένει κάθε φορά να σωθεί. Ζει με την ελπίδα πως ο λύκος δεν θα φάει την γιαγιά…

ο Αλέκτωρ Εφώνησε