Μοιάζει τόσο ελεγχόμενο ένστικτο.
Θαρρείς και βλέπεις καλοκουρδισμένη μηχανή που δεν εκπλήσσει στο ελάχιστο.
Κόντρα στο ρεύμα, για ένα ταξίδι μονόδρομο, σε γνωστή και αιώνια διαδρομή με στόχο την αναπαραγωγή και αμέσως μετά το τέλος.
Μαζικά.
Αναμενόμενα.
Συνηθισμένα.
Κι αν αυτό άλλαζε;
Αν έστω ένα έμενε. Αν τολμούσε να φανταστεί τη ζωή του εκεί στα ρηχά, στα ήσυχα νερά δίνοντας μάχες για τη ζωή κι όχι το θάνατο;
Πόσο όμορφη περιπέτεια θα ήταν να ανακαλύψει πως υπάρχει κάτι που λέγεται αύριο.
Εκεί στα ρηχά, στα ήσυχα νερά.
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ ποιος είναι ο αληθινά επαναστάτης εδώ:
Αυτός που πάει κόντρα στο ρεύμα μαζί με τους άλλους;
Ή μήπως αυτός που πάει κόντρα στους άλλους, κόντρα στο εκ προοιμίου, αφήνοντας τη ροή του ποταμού να τον ταξιδέψει στις ίδιες όχθες, με νέα οπτική κι αποφασίζοντας ο ίδιος τη μοίρα του, ή τουλάχιστον επιχειρώντας να την αλλάξει….