Όσοι γνωρίσαμε το Νίκο Κασάπη ξέρουμε ότι υπήρξε άνθρωπος που δεν του άρεσε η ησυχία, η μελαγχολία και οι κοινωνικές συμβάσεις. Ο Νίκος ήταν ένας άνθρωπος που δημιουργούσε ρήξεις, ανατροπές αλλά ήταν πάντα εκεί για τους φίλους και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Δεν υπήρχε μέση οδό, σύμβαση, είτε τον συμπαθούσαν είτε τον αντιπαθούσαν στο απόλυτο γιατί και ο ίδιος είχε επιλέξει να λέει τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς να κρύβετε και πάντα στην πρώτη γραμμή

. Επέλεξε συνειδητά τη γουνοποιία παρότι είχε πολλές άλλες ευκαιρίες καθώς είχε διακριθεί στο Πανεπιστήμιο

Η συνειδητή του αυτή επιλογή ήταν που τον έκανε να εμπλακεί με τα συνδικαλιστικά όργανα του κλάδου καθώς πίστευε απόλυτα στη συλλογική και συντονισμένη δράση.

Με προτάσεις και δυναμισμό διεκδίκησε μια άλλη πορεία για τον κλάδο προκρίνοντας την ανάγκη να βγει μπροστά και να διεκδικήσει ο Νομός και η Γουνοποιία αυτό που τους ανήκει.

Για όσους τον γνωρίσαμε και δουλέψαμε μαζί του μας μένει το πάθος του για τη ζωή και η τόλμη του. Έτσι θα τον θυμόμαστε για πάντα.

«Κι όμως ο θάνατος είναι κάτι που γίνεται· πώς πεθαίνει ένας άντρας;

Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο,

που δεν ανήκει σε κανέναν άλλονκαι τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή»

Γ. Σεφέρης «Η τελευταία μέρα»

Νίκος Παναγιώτου