Όταν μια κοινωνία θέλει να διοικηθεί, αναζητά στο εσωτερικό της τους πιο άξιους να την διοικησουν. Τους εκλέγει και τους αναθέτει την εξουσία, το δικαίωμα να λαμβάνουν για λογαριασμό της αποφάσεις αυτορρύθμισης και κατευθύνσεων.
Αυτό φυσικά είναι το ιδεατό. Ετσι είναι όπως θα έπρεπε να γίνονται τα πράγματα… Ελα μου όμως που η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική…
Γιατί αυτό που συμβαίνει στην πράξη, είναι πως τα πλέον ανεπιτήδευτα άτομα μιας κοινωνίας αυτοπροτείνονται για διοικητές της, κι όταν μαζεύεται ένα σμάρι από αυτά, ανεβαίνουν όλα μαζί σε μια πασαρέλα και η κοινωνία κάθεται από κάτω, θαυμάζει, κρίνει, διαλέγει και δίνει ντουζ πουά από την Καλλιθέα στον κάθε Θανασάκη!!
Πώς διαλέγει? Εμ εδώ σε θέλω!
Η κοινωνία που άλλους ανεβάζει κι άλλους κατεβάζει, δεν λέει: «Αυτός είναι μορφωμένος, έχει ειδικές γνώσεις επάνω στον τομέα τάδε. Αυτός έχει κύρος και πυγμή και μπορεί να επιβάλλεται». Δεν λέει: «Αυτός έχει καλές ιδέες και φαντασία και μεθοδικότητα και θέληση και μπορεί να διεκπεραιώσει ένα project!»
Ο τρόπος που μια μικρή κοινωνία -σαν την δική μας- επιλέγει τον ηγέτη της, είναι πολύ απλός: Η κοινωνία ψηφίζει τον κουμπάρο!
Τον χαμογελαστο εκείνον τυπάκο, το δικό μας το παιδί, το φιλαράκι, την παρείτσα μας, τον άνθρωπο που μας πάντρεψε, που βάπτισε το κουτσούβελο μας και τακίμιασε μαζί μας και γινήκαμε σταυραδελφοί και καρντάσηδες και τα πίνουμε τα βραδάκια μαζί και παίζουμε το ταβλάκι μας και λέμε τα σόκιν ανέκδοτα μας, παρέα. ΑΥΤΟΝ!
Οπότε το εκλογικό μας σύστημα στην πράξη είναι πολύ απλό.
Δήμαρχος βγαίνει ο καλύτερος κουμπάρος. Ο μάγκας εκείνος με τις περισσότερες παντριές και βαφτίσια στο ενεργητικό του. Κι αν δεν έχει ο ίδιος, την βρίσκει την λύση! Χώνει στον συνδυασμό προσώπατα χαρούμενα και κοινωνικά, παιδιά της παρέας, της ωραίας, της νύχτας, της ξάπλας της μάσας, με μεγάλο κύκλο συγγενών και φίλων και τραβάει απ΄αυτούς ψήφους εξεπαγωγής.
Ετσι δήμαρχος βγαίνει ο καλύτερος νονός, (συγγνώμη, κουμπάρος). Ή μήπως κάνει το ίδιο?
Πώς διαλέγει? Εμ εδώ σε θέλω!
Η κοινωνία που άλλους ανεβάζει κι άλλους κατεβάζει, δεν λέει: «Αυτός είναι μορφωμένος, έχει ειδικές γνώσεις επάνω στον τομέα τάδε. Αυτός έχει κύρος και πυγμή και μπορεί να επιβάλλεται». Δεν λέει: «Αυτός έχει καλές ιδέες και φαντασία και μεθοδικότητα και θέληση και μπορεί να διεκπεραιώσει ένα project!»
Ο τρόπος που μια μικρή κοινωνία -σαν την δική μας- επιλέγει τον ηγέτη της, είναι πολύ απλός: Η κοινωνία ψηφίζει τον κουμπάρο!
Τον χαμογελαστο εκείνον τυπάκο, το δικό μας το παιδί, το φιλαράκι, την παρείτσα μας, τον άνθρωπο που μας πάντρεψε, που βάπτισε το κουτσούβελο μας και τακίμιασε μαζί μας και γινήκαμε σταυραδελφοί και καρντάσηδες και τα πίνουμε τα βραδάκια μαζί και παίζουμε το ταβλάκι μας και λέμε τα σόκιν ανέκδοτα μας, παρέα. ΑΥΤΟΝ!
Οπότε το εκλογικό μας σύστημα στην πράξη είναι πολύ απλό.
Δήμαρχος βγαίνει ο καλύτερος κουμπάρος. Ο μάγκας εκείνος με τις περισσότερες παντριές και βαφτίσια στο ενεργητικό του. Κι αν δεν έχει ο ίδιος, την βρίσκει την λύση! Χώνει στον συνδυασμό προσώπατα χαρούμενα και κοινωνικά, παιδιά της παρέας, της ωραίας, της νύχτας, της ξάπλας της μάσας, με μεγάλο κύκλο συγγενών και φίλων και τραβάει απ΄αυτούς ψήφους εξεπαγωγής.
Ετσι δήμαρχος βγαίνει ο καλύτερος νονός, (συγγνώμη, κουμπάρος). Ή μήπως κάνει το ίδιο?
Ο Αλέκτωρ εφώνησε
_____________________________________