– Ολοι οι σύλλογοι έχουν μεγάλο θέμα με τις βασιλόπιτες. Τις θεωρούν πολύ ουσιώδες και σημαντικό στοιχείο της ετήσιας δράσης τους. Όχι επειδή είναι εθιμοτυπικές.

Αμα πραγματικά τις βλέπανε σαν έθιμα θα τις κόβανε ανήμερα πρωτοχρονιά -άντε και κανά εικοσιτετράωρο αργότερα.

Αυτοί ξεκινάν να τις κόβουν από Φεβρουάριο μήνα και το τραβούν έως δεκαπενταύγουστο, δηλαδή παρασάγγες από την μέρα που το κάνει ο υπόλοιπος ντουνιάς… Δεν τις κόβουν επίσης επειδή είναι νόστιμες, δεν τις κόβουν επειδή πεινάνε, δεν τις κόβουν για να μοιράσουν τα κομμάτια στα μέλη σαν σε συντροφικό δείπνο…

Οι Βασιλόπιτες των συλλόγων έχουν μόνον μία αιτία ύπαρξης. Την διασφάλιση χρηματοδότητης. Είναι εργαλειακές. Είναι δολώματα. Απευθύνονται κατά κύριο λόγο στο να εξασφαλίσουν την παρουσία πολιτικών παραγόντων -όχι όποιων κι όποιων- αλλά εκείνων πούχουν καρνέ πολιτικών επιταγών στην τσέπη. Κόβεται η πίτα, πέφτει -όλως τυχαίως- το φλουρί στον παρόντα πολιτικό και μετά εκείνος, για να εκδηλώσει την χαρά του και να ξεπληρώσει την υποχρέωση, βγάζει το καρνέ και κόβει μια βαρβάτη επιδότηση. Βάλε ρε τσιφούτη κάτι παραπάνω… Δεν βγαίνω ρε παιδιά, είμαι κι αλλού πιτόκλητος… Ετσι κι ο σύλλογος βγάζει το κάτιτις του κι ο πολιτικός κάνει την ρεκλάμα του, εξασφαλίζει κανά δυο γραμμούλες στις εφημερίδες και κανά δέκα ψηφαλάκια παραπάνω κι όλοι οι νοματαίοι τρώνε από λίγο τσουρεκάκι κι ευφραίνονται!

Κανονικά δηλαδής οι πίτες των συλλόγων δεν θα έπρεπε να λέγονται Βασιλόπιτες. Βουλευτόπιτες θα έπρεπε να λέγονται!

Αλεκτωρ εφώνησε