Ο Σωτηράκης ο Τόσκος ήταν άνθρωπος μπαχτσές. Είχε έναν ολάνθιστο κήπο μέσα του και κάθε που τον έβλεπες ανέδιδε το άρωμα του.

Ηταν από εκείνους τους Καστοριανούς που τους έλεγες καλημέρα και ξαφνικά κάτι άστραφτε εντός σου και ανακάλυπτες ότι πραγματικά ήταν καλή η μέρα. Ο Σωτηράκης ο Τόσκος διαρκώς χαμογελούσε κι επαινούσε. Κακή κουβέντα δεν τον άκουσα ποτέ να πει για άλλον άνθρωπο. Κι ήταν αγαπητός. Πολύ και σ’ όλους. Πως να μην ήταν αφού η αύρα του ξεχείλιζε, απλώνονταν ένα γύρω, όλους τους παρέσερνε και τους αγκάλιαζε όλους.
Ο Σωτηράκης κυκλοφορούσε πάντα με μια φωτογραφική επάνω του και έναν ρομαντισμό στο βλέμμα. Είχε βγάλει μερικές από τις πιο όμορφες φωτογραφίες της πόλης και είχε ένα δικό του μοτίβο στην φωτογράφηση. Του άρεσαν εξαιρετικά τα χρώματα και τα λουλούδια.

Δεν φαντάζομαι στην ζωή του ολόκληρη να έβγαλε ποτές του μουντή φωτογραφία, δίχως κάποιο λουλούδι και πολύ χρώμα μέσα του.
Ο Σωτηράκης ο Τόσκος ήταν χάρμα οφθαλμών. Γι αυτό κι όλοι τον φωνάζαν ‘Σωτηράκη’ μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Η χαρμοσύνη και ο αυθορμητισμός του είχαν κατανικήσει την ηλικία.
Ο Σωτηράκης θα μας λείψει γιατί ήταν από τους στυλοβάτες αυτής της πόλης. Ενα από τα στηρίγματα εκείνα που έφτιαχναν την Καστοριά ιδέα και πίστη και ελπίδα.
Θα μας λείψει πολύ 

Λεωνίδας Εκιντζόγλου