To 2012, το κίνημα αυτοοργάνωσης παραγωγών και καταναλωτών, με σκοπό την πάταξη της κερδοσκοπίας των μεσαζόντων, που έμεινε γνωστό ως κίνημα της πατάτας, ξεκίνησε από μία Εθελοντική Ομάδα Δράσης στην Πιερία και έγινε γνωστό διεθνώς.

Σήμερα, με υπερτριπλάσια έως και τετραπλάσια την τιμή της πατάτας, δεν φαίνεται να κουνιέται φύλλο ούτε, έστω, να διαμαρτύρεται κανείς.

Η ειρωνεία είναι ότι η αλματώδης αυτή αύξηση, αφορά το προϊόν που δάνεισε το όνομά του στο εν λόγω κίνημα, τη στιγμή που σε πολλά αγροτικά και άλλα προϊόντα η αύξηση υπήρξε λελογισμένη ή και αμελητέα.

Η αγορά, βέβαια, έχει τους δικούς της νόμους, οι οποίοι, εφόσον λειτουργούν απρόσκοπτα από τεχνητές παρεμβάσεις και με τον ταυτόχρονο έλεγχο της πολιτείας, επιτρέπουν στην πρώτη να αυτορυθμίζεται. Πόσο, ωστόσο, μπορεί να άλλαξε στα λίγα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικονομική κατάσταση του νεοέλληνα σε επίπεδο μικρο- ή μακροοικονομίας, ώστε να δικαιολογείται τέτοια απάθεια;

Υπήρξαν ίσως, πενιχρά τα αποτελέσματα του κινήματος αυτού ή ανάξια λόγου η σημασία του, με δεδομένο το χάσμα στην τιμή των προϊόντων, κατά τη διαδρομή τους από τον παραγωγό μέχρι τον καταναλωτή;

Ή μήπως η αποκαλούμενη από τους ψυχολόγους βραχεία μνήμη (short-term memory), είναι επί το λαϊκότερον και “κοντή”, σε συλλογικό επίπεδο;

Με κίνδυνο να θεωρηθεί λογικό άλμα μια τέτοια αναγωγή, διερωτάται κανείς, κατά πόσο μια τέτοιου είδους επιλεκτική μνήμη ή αμνησία, θα μας αποτρέψει-τηρουμένων των αναλογιών- από το να διολισθήσουμε, εν όψει και της τρέχουσας, άτυπης έστω, προεκλογικής περιόδου, σε συμπεριφορές που προσιδιάζουν με εκείνες που μας οδήγησαν στην προ δεκαετίας κρίση.

Ας ελπίσουμε να μην πρόκειται περί αυτού που νομίζουμε και όλοι απευχόμαστε.