– Η πολιτικη κονίστρα γεμίζει από δυο δεξαμενές
Η μια (που είναι και η πολυπληθέστερη) είναι γεμάτη από ανθρώπους της καθημερινότητας, από ανθρώπους που, είτε πέτυχαν στο επάγγελμα τους και καβάλησαν το καλάμι, είτε απέτυχαν και άρχισαν να σκέφτονται πόσο πιο ωραίο μεροκάματο έχει ένας βουλευτής…
Η άλλη δεξαμενή (που είναι και η πλέον ολιγάριθμη) περιέχει ανθρώπους αποκλειστικά επιτυχημένους, που σηκώνουν αίφνης το βλέμμα τους και βλέπουν πως η κοινωνία μέσα στην οποία ζουν, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Ανθρώπους που σκέφτονται ‘φτάνει όσα έκανα για μένα, καιρός να κάνω κάτι και για όλους αυτούς μαζί με τους οποίους συμβιώνω’.
Η πρώτη κατηγορία, είναι εκ των πραγμάτων ύποπτη. Δεν ξέρεις εάν έχει σαν κίνητρο της τον αλτρουισμό ή τον απλό εγωισμό, εάν η μοναδική της περίσκεψη είναι το εύκολο και περισσότερο χρήμα…
Η δεύτερη κατηγορία είναι αξιοσέβαστη, περιζήτητη και ενθαρρυτέα. Οι άνθρωποι αυτής της δεξαμενής μόνο καλό μπορούν να κάνουν στα πολιτικά πράγματα. Και οι δύο κατηγορίες, λίγο πριν βγούνε στην αρένα, συναντιούνται σε μια κοινή πύλη υποχρεωμένες να περάσουν τον έλεγχο ενός αυστηρού αγωνάρχη.
Ο οποίος συνηθέστατα είναι παλιός καραβανάς, πιστός στρατιώτης της λεγεώνας μα άνθρωπος κατάλληλος για φύλακας και ελάχιστα πράγματα παραπάνω. Στην πύλη αυτή ένας υποψήφιος με αξία χαμηλότερη από την δική του, μπορεί εύκολα να περάσει τον έλεγχο, μα ένας υποψήφιος με αξία μεγαλύτερη, κινδυνεύει τα μάλα να κοπεί.
Γι αυτό και ένας καλός Καίσαρας οφείλει από το θεωρείο του εκεί ψηλά να έχει διαρκώς το βλέμμα του στραμμένο σε αυτές τις πύλες/ κόσκινα.
Αν δεν το κάνει, θα δει την αρένα να γεμίζει με αθλητική σαβούρα και τους καλύτερους από τους οιονεί αγωνιστές του να αποκλείονται πριν καν επιδειχθούν
Σαφέστερος δεν έχω πρόθεση να γίνω!
– Αλέκτωρ εφώνησε.
τον Σπαρτακο