H νεότερη πολιτική ιστορία μας, βλέπετε, έχει καταδείξει πως ο δημαρχιακός θεσμός τοπικά εδώ στην πόλη–αν εξαιρέσουμε κάποιες ελάχιστες φωτεινές αποκλίσεις- δεν μας έχει παραδώσει ούτε αδιαμφισβήτητα, ούτε διαρκή, ούτε επανειλημμένα δείγματα πολιτικής αξιοσύνης.

Σπανίζουνε πολύ στα καθ΄ ημάς οι άνθρωποι που πέτυχαν κατά την δημαρχία τους. Οι περισσότεροι από τους παλιούς μας άρχοντες συμπεριφέρθηκαν κάπως σαν να ήταν τενίστες του καναπέ. Βαρούσανε το τόπι, μόνον όταν αυτό τύχαινε να πάει καμιά φορά κατά την πλευρά τους…
Το μέρος λοιπόν της Σωκρατικής ερμηνείας που πιστεύω ότι μπορεί να βρει μια έλλογη εδώ εφαρμογή, είναι εκείνο το τελευταίο, που λέει ότι πολιτεύονται όσοι φοβούνται μη καταντήσουν διοικούμενοι από τους ήσσονες τους.
Πράγματι στην Καστοριά είναι δύσκολο να αποκρυβεί από τις δημόσιες συνεντεύξεις των περισσοτέρων υποψηφίων μια σταθερή κατακλείδα.

Πως μόνον οι ίδιοι ξέρουν τα όσα χρειάζεται να ξέρουν, ενώ όλοι οι άλλοι υστερούν. Πως αυτοί οι ίδιοι μπορούν, ενώ όλοι οι άλλοι όχι. Πως μόνον αυτοί είναι ικανοί, ενώ οι άλλοι όχι.

Στην κάθε στροφή μιας συζήτησης συγκρίσεων, αυτό το μοτίβο του υπερ-ενισχυμένου και επιθετικού εγωισμού είναι ξεκάθαρο και κυρίαρχο. Και είναι ένα μοτίβο που από μόνο του επαρκεί να εξηγήσει την μεγάλη πληθώρα των υποψηφίων.
Απ’ ότι φαίνεται ζούμε σε μια πόλη η οποία, πέρα από τις δυο-τρεις πραγματικά ηγετικές φυσιογνωμίες που εμφιλοχωρούν στην κάθε κοινωνία, έχει άφθονους παρατρεχάμενους homo politicus που όλοι τους πάσχουν από μια κοινή ασθένεια.

Υποφέρουν από ‘οξεία αξιοσύνη’. Ζουν πιστεύοντας ότι είναι καλύτεροι όλων και δεν κρίνουν καμία θέση -πλην της αρχηγικής- κατάλληλη για τον εαυτό τους.
_______________________
Λεωνίδας Εκιντζόγλου