Όπως δείχνει η αριθμητική του εκλογικού νόμου, υφίσταται πραγματικά εμπρός μας το ανησυχητικό ενδεχόμενο να προκύψει αίφνης μια Δημαρχία μειοψηφίας περιστοιχισμένη από αντιπάλους συνδυασμούς.

Σε μια τέτοια περίπτωση τα σχέδια ολονών θα πάνε στράφι. Ουτε αυτός που ήρθε πρώτος στις εκλογές θα έχει την δύναμη να υλοποιήσει απερίσπαστος το πρόγραμμα του, αλλά ούτε και αυτοί που θα έρθουν στο κατόπι του, θα μπορούν να δράσουν εποικοδομητικά.

Όλα τα ζητούμενα θα περνούν υποχρεωτικά μέσα από συναινετικές διαδικασίες. Ποιος όμως εγγυάται ότι τέτοιες συνεργασίες αντιπάλων θα είναι εφικτές? Το υποτιθέμενο κυνήγι του γενικού (και κοινού) καλού? Αφού ο ορισμός του τι είναι καλό για τον Δήμο θα είναι πολυμερισμένος.

Η ιδιοτελής προσωπική συνδιαλλαγή? Ποιος δήμος μπορεί να δουλέψει συλλογικά όταν συντεθεί από ανθρώπους που θα κοιτούν την πάρτη τους? Η πολυκατανομή των οφίκιων σε όλες τις παρατάξεις? Μα δεν θα καταλήξει μια τέτοια πρακτική αναγκαστικά σε έναν σύγχρονο πύργο της Βαβέλ?

Αυτή η εκλογική αναμέτρηση θα είναι η πρώτη εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες για την οποία καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να σταθεί ασφαλής. Τα πάντα θα είναι δυνατά, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Είτε προς την καλή είτε προς την κακή κατεύθυνση… –

Αλέκτωρ εφώνησε