Ανέκαθεν η Εκκλησία και ο εκκλησιασμός είχαν εξαιρετική σημασία για τον εκλεκτό λαό του Θεού
.Υπήρχε χαραγμένη στην οντολογική τους συνείδηση η αντίληψη της τιμής που τους έχει κάνει ο Χριστός διαλέγοντας τους και ονομάζοντάς τους «τέκνα» Του. Και αυτό είναι κάτι που συναντάμε σε πολλά χωρία του Ευαγγελίου, στις επιστολές, στους ψαλμούς και σε πολλά ακόμη θεόπνευστα τροπάρια.
Τόση ήταν η σπουδαιότητα του να ανήκουν σε αυτήν την κοινότητα, που ακόμα και όταν ο Χριστός θεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό ( Ιω. 9,1-41) οι γονείς του φοβήθηκαν να ομολογήσουν το θαύμα και κατ΄ επέκτασιν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, επειδή οι Ιουδαίοι είχαν συμφωνήσει να γίνει αποσυνάγωγος όποιος Τον ομολογήσει.
Γι αυτό και είναι πολύ θλιβερό οι ελεύθεροι αυτοί κληρονόμοι της άνω Βασιλείας του Θεού, να φέρονται σαν δούλοι, σαν άνθρωποι που δεν έχουν επίγνωση της αξίας τους, που δεν έχουν διάκριση και όρια και διακατέχονται από ένα φρόνημα αγνωμοσύνης και αχαριστίας.
Είναι κρίμα να πηγαίνει επίσκεψη το τέκνο στον οίκο του Πατρός του και να δείχνει ότι από την περασμένη φορά που βρέθηκε εκεί, έχει αλλάξει ωσάν να έχει μπλέξει με κακές παρέες. Δεν θα λυπόταν ένας γονιός αν έβλεπε μια τέτοια εικόνα; Πόσο μάλλον ο Πατέρας μας ο επουράνιος.
Όταν πηγαίνουμε επίσκεψη κάπου σαν καλεσμένοι φοράμε τα καλά μας, είμαστε καθαροί και μοσχοβολούμε θέλοντας να τιμήσουμε με αυτόν τον τρόπο τον οικοδεσπότη, αλλά και να μην ντραπούμε μπροστά στους υπόλοιπους καλεσμένους. Μέσα όμως στον αόρατο κόσμο της Εκκλησίας τι ορισμό έχει η καθαριότητα και η ευωδία; Ποιος θα πήγαινε με τα ρούχα της εργασίας του σε ένα δείπνο όπου συνδαιτυμόνες είναι όλοι οι ευγενείς;
Και αν τελικά από αμέλεια ή από πλάνη παρευρισκόσασταν εκεί με αυτόν τον τρόπο δεν θα γινόταν περίγελος ακόμα και αυτών των υπηρετών; Κι όμως σήμερα ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, είναι σημείο των εσχάτων το γεγονός ότι δεν διακατεχόμαστε από αισθήματα ντροπής και αισχύνης.
Ερχόμαστε καλεσμένοι στον οίκο όχι κάποιου ευγενούς, αλλά του ίδιου του Θεού! Και αντί για τα άφθαρτα ενδύματα των αρετών, φοράμε ρούχα που καλούν τους άλλους στον φθόνο και που μας ρίχνουν στην κενοδοξία ή ρούχα αποκαλυπτικά, μη σεβόμενοι τον πνευματικό αγώνα που μπορεί να κάνει κάποιος που βρίσκεται δίπλα μας. Αντί για την ευωδία της καθαρής προσευχής, δυσωδιούμε ακάθαρτους λογισμούς φορώντας μάλιστα έντονα αρώματα που εμποδίζουν τον διπλανό μας να ταξιδέψει στα επουράνια νοήματα από την οσμή του θυμιάματος.
Τη στιγμή που ο Χριστός θυσιάζεται αναίμακτα για εμάς, εμείς στέλνουμε μηνύματα με το κινητό ή συνομιλούμε μεταξύ μας χωρίς να έχουμε καν την συστολή να κρυφτούμε για να μην σκανδαλίσουμε. Χωρίς να έχουμε την επίγνωση της απερίγραπτης χαράς που δίνουμε στον πονηρό.
Είναι πράγματι επαινετό το γεγονός ότι οι γονείς φέρνουν τα παιδιά μαζί τους στην εκκλησία κάνοντας τους το μεγαλύτερο δώρο, άλλα πολλές φορές ακόμα και οι ίδιοι ξεχνούν τον λόγο που το κάνουν και μπερδεύουν την εκκλησία με παιδική χαρά όπου τα παιδιά μπορούν να επιδοθούν ελεύθερα στο παιχνίδι τρέχοντας και φωνάζοντας δίχως να σεβαστούν την κοπώδη προσευχή του πλησίον.
Με όλη αυτή τη στάση τα παιδιά μας δεν θα αποκτήσουν ποτέ την δέουσα εκκλησιαστική παιδεία και το κακό θα συνεχίζεται από γενιά σε γενιά.
Η εκκλησιαστική παιδεία μαθαίνεται στο παιδί όταν είναι πολύ μικρό. Όχι μόνο για να μπορεί να αντιλαμβάνεται τα άγια και ανερμήνευτα μυστήρια που συντελούνται γύρω του εκείνη τη στιγμή αλλά και για να μπορέσει να κρατήσει όλη αυτή την χάρη που εκχέεται απλόχερα γύρω του και να εφοδιαστεί με αυτήν ως πανοπλία στον προσωπικό αγώνα της ζωής του.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα και χειρότερη περιφρόνηση των Θείων Μυστηρίων από τον θόρυβο, τα σπρωξίματα και το ποδοπάτημα που γίνεται κατά το πλησίασμα προς τη Θεία Κοινωνία. Δεν υπάρχει, θα συμπληρώσουμε, τίποτα πιο αηδιαστικό από το να υποδέχεται τον Ίδιο τον Χριστό, ένα στόμα βαμμένο σε κάθε απόχρωση.
Ένα στόμα που ενώ θα πρέπει να έχει καθαριστεί δια της εξομολογήσεως, βάφει επιπλέον τις άγιες εικόνες χωρίς να σέβεται όχι μόνο τους υπόλοιπους προσκυνητές αλλά και τον εκάστοτε Άγιο και ακόμη περισσότερο την άσπιλη Θεοτόκο. Σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών Αγίων Πατέρων της εκκλησίας, υπάρχει ακόμα και ειδικό τελώνιο για τις γυναίκες που βάφονται. Η γυναίκα στην εκκλησία πρέπει να έχει πρότυπο την Παναγία η οποία αγαπήθηκε από το Θεό κυρίως για την αγνότητα του σώματος και των λογισμών της.
Ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο «όπου γαρ εστί ο θησαυρός υμών εκεί και η καρδία υμών» (Ματθ. 6, 21-22) πόσο συνετά πρέπει να επιλέξει κανείς το που θα επενδύσει και πόσος είναι ο τόκος ανάλογα με την επένδυση αυτή; ! Ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να περπατούμε ως τέκνα «φωτός» (Εφ. 5, 7-8), δηλαδή τέκνα Κυρίου, περιγράφοντας τι είναι ευάρεστο στον Θεό γιατί σε Εκείνον πρέπει να θέλουμε να αρέσουμε αφού την ημέρα της κρίσεως θα σταθούμε ο καθένας μόνος του ενώπιόν Του με τον ανάλογο χιτώνα που θα καθορίσει αν είμαστε όντως προσκεκλημένοι στους γάμους Του.
Επιμέλεια Ιερού Ναού Αγίου Νικάνορα