Εντάξει είμαστε κουμάσια, αλλά τα μεγαλύτερα κουμάσια ανάμεσα μας είναι αυτά που κατέχουν θέσεις εξουσίας και αυτά που παριστάνουν πως θέτουν το κοινωνικό συμφέρον παραπάνω από το ατομικό τους.
Άλλο ένα case study αποδεικνύει το ζητούμενο. Στην Πάτρα λοιπόν έχουν έναν κομμουνιστή για Δήμαρχο ο οποίος -αν και δεν ξέρω τι μέρος του λόγου είναι συνολικά- με βάση τα όσα μέχρις στιγμής έχω διαβάσει, δείχνει ο άνθρωπος να είναι συνεπής με την ιδεολογία του. Αυτός λοιπόν διαπίστωσε ότι, λόγω διαφόρων κληρονομιών και απαλλοτριώσεων, ο δήμος Πατριέων είχε στην νομή και κατοχή του ένα μεγάλο μέρος των τοπικών ελαιώνων. Μιας και ο Δήμος δεν υπήρξε ποτέ ελαιοπαραγωγός επιχείρηση κι ούτε είχε κανά πρόγραμμα να γίνει, ο Δήμαρχος σκέφτηκε πως αντί οι ελιές αυτές να μένουν ανεκμετάλλευτες, θα μπορούσε να τις παραχωρήσει σε διάφορους απόρους συνδημότες, να πάνε οι άνθρωποι να τρυγήσουν και να βγάλουν ανέξοδα το λαδάκι της χρονιάς τους. Και επειδή- κατά πως φαίνονται τα πράγματα- ήταν και μεθοδικός άνθρωπος, πριν τους αμολήσει στα χωράφια τους κάλεσε στο δημοτικό μέγαρο και τους εφοδίασε με χαρτιά που απεδείκνυαν πως είχαν κάθε νόμιμη εξουσιοδότηση να συλλέξουν τον καρπό. Πήγαν λοιπόν οι άνθρωποι, πήραν τις άδειες τους και μετά ξεχύθηκαν στα χωράφια για την συλλογή. Όλα καλά και ωραία αλλά πάνω εκεί που στρώσανε τα λιόπανα, τους την έπεσε η αστυνομία. Τι κάνετε εδώ ωρέ? Τρυγάμε ελιές! Και γιατί τις τρυγάτε, δικές σας είναι? Όχι, του Δήμου είναιτες αλλά έχουμε άδεια. Να την βάλετε εκεί που ξέρετε. Ελάτε μαζί μας. Τους μπουζούριασαν και τους πήγαν κρατητήριο. Ενας κατάφερε να τηλεφωνήσει μια γνωστή του στο Δημαρχείο. Αυτή ειδοποίησε τον Δήμαρχο και αμφότεροι έσπευσαν στο τμήμα. Γιατί ρε παλικάρια τους συλλάβατε αφού τους έχουμε δώσει νόμιμα χαρτιά? Ναι ξέρετε… τους λένε οι αστυνομικοί, αυτές όμως τις ελιές, μέχρι τώρα τις τρυγούσαμε ΕΜΕΙΣ!! Εσείς? Τρελλάθηκε ο Δήμαρχος. Και με ποιο δικαίωμα περικαλώ? Ε να αφού δεν ήταν κανενός… τζάμπα να πήγαινε ρε δήμαρχε τόσος καρπός και τόσο λαδάκι… Ε μην ανησυχείτε. Από δω και μπρός δεν θα πηγαίνει τζάμπα. Όχι! τζάμπα θα πηγαίνει και πάλι. Αφού θα το μαζεύουν αυτοί οι χλιμίτζουρες και όχι εμείς… Αμα το συνεχίσετε έτσι, τους φοβέρισε ο Δήμαρχος, τότε θα χώσω μέσα εσάς. Κάτσε μωρέ αψύ. Να το κουβεντιάσουμε λιγουλάκι το πράμα και θα τα βρούμε… Δεν έχουμε να βρούμε τίποτα σας λέγω και back up! Μήπως να τους παρακαλάγαμε να μας βγάζανε και για μας κανά τενεκέ, τίποτις….
Ε για τόσο παρακαλέστε τους. Αμα θένε τα παιδιά. Θέτε παιδιά? Δεν θέμε, είπαν τα παιδιά. Τι να σκάσουν, τους άφησαν τα όργανα, και τα παιδιά ξαναπήγανε στους ελαιώνες. Εκεί όμως τους την πέσανε κάτι άλλοι. Τι κάνετε ρε σεις εδώ? Μαζεύουμε ελιές με την βούλα. Εσείς ποιοι διάολοι είστε πάλι? Κουβέντα στην κουβέντα αποκαλύπτεται ότι οι νέοι τραμπούκοι είναι κανονικοί Δημοτικοί υπάλληλοι που τους έβαζαν, όπως είπαν οι αστυνομικοί, να μαζεύουν τις ελιές, να μη λερώνουνε εκείνοι χέρια, και να τις πηγαίνουνε ελαιοτριβείο και να μοιράζονται στο τέλος όλοι μαζί από κοινού το λάδι. Ξανάρχεται ο Δήμαρχος τους αρχίζει στα μπινελίκια, τους απειλεί με απόλυση και με ένδικα μέτρα για κλοπή δημόσιας περιουσίας, οπότε αναγκαστικά μόκο κι αυτοί. Αποτραβιούνται.
Πάνε οι άποροι να μαζέψουνε καρπό, ξεφυσάνε με ανακούφιση, ουυυυυυυφφφφ εντάξει ξεμπερδέψαμε με τα καθίκια σκέφτονται, αλλά πάνω εκεί τους την πέφτουνε κάποιοι παπάδες. Ξανά από την αρχή το ποίημα. Τι
ι κάνετε εδώ τέκνα μου? Δεν ξέρετε ότι αυτό το λάδι είναι του Κυρίου και εμείς ως εκπρόσωποι του ερχόμαστε εδώ κάθε χρόνο και το συλλέγουμε για να γεμίζουμε τα καντήλια των εκκλησιών μας και ευλογημένοι νάστε και μαζώχτε τα και κάντε την, μη σας πάρει ο εξαποδώ και σας σηκώσει? Ξεκαρδίστηκαν οι άποροι με τα άπληστα τα καντήλια και ξαναφώναξαν τον Δήμαρχο. Ηρθε πάλι αυτός κι έμπλεξε με τους παπάδες. Μα δεν δικαιούστε. Ναι αλλά εμείς είμεθα ιερείς. Ε και? Εχουμε την ευλογία του Κυρίου ημών και είναι υποχρέωση υμών να τροφοδοτείτε τας εκκλησίας ημών. Ρε δεν με παρατάτε που τάχα-τάχα όλο αυτό το λάδι πάει στις εκκλησίες.
Θα σας χώσω μέσα αν το συνεχίσετε! Φοβήθηκαν κι οι παπάδες συμφώνησαν στο τέλος να πάρουν κανα μπουκαλάκι του λίτρου από το τελικό προιόν κι αποχώρησαν. Όλα αυτά δεν είναι παρά η ιστορία της Ελλάδας εν περιλήψει. Η ιστορία μιας χώρας που τελεί σε διαρκή λεηλασία.
Λεωνίδας Εκιντζόγλου
https://www.google.com/