Η επόμενη μέρα έδειξε ότι, η διάχυτη σε όλους αίσθηση πως αυτή τη φορά κάτι αλλάζει στην τοπική κοινωνία, δεν ήταν παροδική αλλά αντανακλούσε μια εξέλιξη που, ίσως από καιρό είχε αρχίσει να διαφαίνεται,

ομως αποκρυσταλλώθηκε, αισθητοποιήθηκε και, τελικά, πήρε σάρκα και οστά αυτό το διάστημα. Επρόκειτο για μικρές υπερβάσεις που έκανε ο καθένας μέσα του και οι οποίες, λειτουργώντας αθροιστικά, έδωσαν τα δείγματα γραφής που όλοι νιώσαμε και βιώσαμε πρόσφατα.

Δείγματα γραφής που προήλθαν αρχικά από όσες και όσους έθεσαν εαυτόν στην κρίση του εκλογικού σώματος αλλά και όλους τους πολίτες. Και αυτό συνέβη, τόσο κατά την, παλαιότερα γεμάτη εντάσεις και ανταγωνισμούς προεκλογική περίοδο, όσο και –κυρίως– μετεκλογικά, οπότε και περίσσευε συνήθως κατά το παρελθόν, ο υπερφίαλος ρεβανσισμός.

Τώρα όμως, ο κάποτε ανταγωνιστής και αντίπαλος, είναι ο εκ των πραγμάτων συνοδοιπόρος, με τον οποίο οι υπόλοιποι εκλεγμένοι θα πρέπει να κολυμπήσουν στα ίδια βαθιά νερά και για τα ίδια σοβαρά αλλά και ήσσονος σημασίας ζητήματα.

Αυτά αποτελούν τώρα τον πραγματικό κοινό αντίπαλο, ο οποίος ενώπιόν του ενώνει τους πάντες. Κι αν όλα αυτά ακούγονται θεωρητικά ή παραπέμπουν σε ευχολόγιο και δεοντολογίες, δεν είναι παρά η απτή, εφεξής πραγματικότητα που μας περιμένει στη γωνία μετά τη θερινή ραστώνη.

Ωστόσο, στη φάση αυτή, η υπέρβαση της παρωχημένης νοοτροπίας, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη Κυριακή, από πλευράς των επικεφαλής και όσων καθ` οιονδήποτε τρόπο ενεπλάκησαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές, εγκαινιάζει μια περίοδο αισιοδοξίας που την πιστώνονται και οι πολίτες και πρωτίστως εκείνοι• και αυτό, επειδή η διαπίστωση ότι, μια κοινωνία έχει τους ηγέτες που της αξίζουν, ισχύει και αντίστροφα και ισχύει και με τη θετική της σημασία.