Μέσα από το περίπτερό μου έμαθα να παρατηρώ. Ένα χωριό που μικραίνει κάθε μέρα και μια κοινωνία που υποφέρει όλο και περισσότερο. Σταμάτησα να ακούω τις μηχανές της γούνας, είδα τα λιγοστά μαγαζιά του χωριού μου να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και την πλατεία μας που πριν λίγα χρόνια ήταν γεμάτη ζωή, να αδειάζει. Χαιρέτησα μαζί με τους συγχωριανούς μου τα παιδιά μας που αποφάσισαν να αναζητήσουν αλλού ένα καλύτερο αύριο. Είδα τους συνταξιούχους να αγωνίζονται με τις μικρές τους συντάξεις να στηρίξουν ολόκληρες οικογένειες.. άνεργων νέων. Η ίδια εικόνα επικρατεί σε όλη την Καστοριά.

Με την πολιτική δεν ασχολούμαι από προσωπική φιλοδοξία αλλά γιατί αποφάσισα να ενώσω τη φωνή μου με όλους εκείνους που τα τελευταία δέκα χρόνια έχασαν την αξιοπρέπειά τους, απογοητεύτηκαν, θύμωσαν. Αποφάσισα να ενώσω τη φωνή μου με αυτούς που πνίγονται από ένα «φτάνει πια».

Δεν είμαι επιστήμων, αλλά είμαι μια γυναίκα αγωνίστρια της ζωής. Μεγάλωσα και σπούδασα τέσσερα παιδιά και αξιώθηκα να δω εγγόνια. Για κάθε νέο αυτού του τόπου θέλω την προοδευτική αλλαγή.

Τιμήθηκα από μια γυναίκα, τη Φώφη Γεννηματά, να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο του Κινήματος Αλλαγής στην Καστοριά. Με τη δύναμη που αντλώ από την ψυχή μου θα δώσω μια έντιμη μάχη στις 7 Ιουλίου. Γιατί έχω ζεστή τη μνήμη ότι τις καλύτερες μέρες μας τις ζήσαμε με αξιοπρέπεια με το ΠΑΣΟΚ.

Για να φέρουμε την αλλαγή στην Καστοριά ζητώ την ψήφο σας!