Όλα τα στραβά της κοινωνικής του ζωής και περιβάλλοντος ο έλληνας έχει από μικρό παιδί εκπαιδευτεί να τα χρεώνει στην εκάστοτε εξουσία ή στους άλλους.

Την φασαρία, την ασυδοσία, την αδικία, το βρώμισμα, την αταξία, το συγκοινωνιακό κομφούζιο, τα πάντα. Επιφυλάσσει πάντοτε για τον εαυτό του έναν προσεκτικά περιφραγμένο χώρο απάθειας, αναλγησίας, ετσιθελισμού συμφεροντολαγνείας, ωχαδελφισμού και μικροπρέπειας όπου του επιτρέπεται να συμπεριφέρεται όπως του αρέσει, παραβιάζοντας κατά βούληση κάθε κοινωνικό κανόνα. Μόλις όμως δει να πράττει το ίδιο κάποιος άλλος, εξεγείρεται και ζητά την επέμβαση του κράτους.
Πάρτε για παράδειγμα τις αφισοκολλήσεις. Όχι τις πολιτικές. Αυτές είναι που είναι τελείως ανεξέλεγκτες.
Τις εμπορικές.
Αυτές που αφορούν την διαφήμιση για παράδειγμα θεατρικών ή μουσικών παραστάσεων από διάφορα μπουλούκια που επισκέπτονται την πόλη. Πηγαίνουν και κολλούν τις αφίσες τους όπου νάναι. Βρωμίζοντας τα πάντα. Με ιδιαίτερη προτίμηση στις βιτρίνες και προσόψεις κλειστών και άδειων καταστημάτων.

Οι ειδικά τοποθετημένες βάσεις αφισοκόλλησης που έχει αναρτήσει σε στρατηγικά σημεία ο Δήμος αγνοούνται παντελώς και τα χαρτιά μπαίνουν μόνον σε σημεία όπου ο διαφημιζόμενος θεωρεί ως καλό πέρασμα.

Δίχως να ζητήσει εννοείται άδεια από πουθενά. Ουτε από τους ιδιοκτήτες ούτε από κάποια δημοτική υπηρεσία.
Η λύση του προβλήματος φυσικά είναι απλά αλλά θέλει και λίγο τσαγανό.
Μια ωραία κλήση και ένα ωραίο προστιματάκι από την δημοτική αστυνομία.
Με τα λεφτά του οποίου μπορούν να αγοράζονται εισιτήρια για τις ίδιες τις παραστάσεις των παρανομούντων και θα μοιράζονται μετά μεταξύ των απόρων δημοτών…

Αλέκτωρ εφώνησε