Σταμάτησε ο αγέρας να φυσά
και γλύκανε τα νερά της η λιμνούλα!
Άπλωσαν οι γλάροι τα φτερά!
Καταφύγιο είχαν έβρει στην βαρκούλα.

Τελευταίες σταγόνες γλιστρούν απ΄ τα φύλλα.
Ησύχασαν όλα-ανάμνηση η καταιγίδα.
Πίσω απ΄ το σύννεφο – χρυσή ηλιαχτίδα!
Γλυκά τρεμουλιάζει η καρδιά-νέα ελπίδα..!

Θα διώξει το σύννεφο σε λίγο ο ήλιος
Θα λάμψει ξανά το ακρογιάλι
και εγώ πουλί της καταιγίδας
θα ΄ρθω να σε ανταμώσω και πάλι…

Μην φοβηθείς την καταιγίδα
κι αν θα ξανάρθει..! Έλα αγάπη μου..!
Όπως οι γλάροι, κάπου θα βρούμε
και εμείς καταφύγιο πάλι…!