Είμαι η Έλενα και σας καλωσορίζω κι εγώ σ’ αυτή τη μεγάλη γιορτή των ανθρώπων που περπάτησαν στους δρόμους του Καρκίνου και είναι ακόμα εδώ μαζί μας δυνατοί και νικητές και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την δική μου διαδρομή…
Ήταν ένα απόγευμα του Νοέμβρη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι. Άκουσα τον σύζυγό μου να λέει «Ναι, θα της το πω… αύριο θα είμαστε εκεί…
Ήρθε στην κουζίνα και μου είπε ότι η βιοψία που περιμέναμε από το πρόσφατο χειρουργείο στο οποίο είχα υποβληθεί για την αφαίρεση μιας κύστης στην ωοθήκη μου είχε βγει και αύριο το πρωί ο γιατρός μου θέλει να μου μιλήσει στο γραφείο του.
Πάγωσα. Ήξερα. CA Ωοθηκών η διάγνωση. Ένα τεράστιο μαύρο πανό σκέπασε ξαφνικά την ζωή μου, τις σκέψεις μου, την ψυχή μου. Έγραφε ΘΑΝΑΤΟΣ.
Γιατί αυτό ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή για μένα ο καρκίνος. Θάνατος και μια ανελέητη διαδρομή που οδηγεί εκεί. Αυτό άκουγα, αυτό διάβαζα παντού… Μια επάρατη νόσος που ρημάζει μόνο ζωές.
Σήμερα ξέρω πως ο καρκίνος μπορεί να είναι ευκαιρία. Σήμερα ξέρω πως ο καρκίνος μπορεί να σου δείξει τον δρόμο προς το αληθινό νόημά της. Ξέρω πως είναι ένα επώδυνο μονοπάτι που στο τέλος του μπορεί να έχει ΖΩΗ!
Κι ότι απ’ τα ισχυρότερα φάρμακα για να τον νικήσεις είναι το χαμόγελο και η αγάπη. Το φοβάται το χαμόγελο ο καρκίνος.
Μετά το πρώτο σόκ ήξερα πως δεν είχα ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πεθάνω. Έπρεπε να παλέψω γιατί ήμουν η μαμά για την 6χρονη κόρη μου, ήμουν το παιδί για τους γονείς μου που δεν θα το άντεχαν να με χάσουν, ήμουν η αδελφή για την Νανά μου που με λάτρευε, ήμουν σύντροφος, εργαζόμενη, φίλη και μόλις 30 χρονών…
Έπρεπε να παλέψω γιατί ήμουν η Έλενα που δεν ΗΘΕΛΕ να παραιτηθεί και διεκδικούσε πίσω τη ζωή της. Ακολούθησε δεύτερο χειρουργείο και χημειοθεραπείες.
Σε αυτό το διάστημα λύγησα, πόνεσα, έπεσα και σηκώθηκα ξανά και ξανά. Σ’ αυτούς τους 6 μήνες άδειασα εκατοντάδες φορές. Ένιωσα το σώμα μου και την ψυχή μου να αδειάζει. Μα ξαναγέμιζαν κάθε φορά με πιο βαθιά πίστη και ελπίδα πως η Άνοιξη ήταν μπροστά και ήθελα να την δω…
Ο καρκίνος δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Φέρνει μαζί του πολύ πόνο, δοκιμάζει τα όριά σου και σε καλεί να τα ξεπεράσεις, σε φέρνει αντιμέτωπο με μια σκληρή πραγματικότητα: Πως το αύριο δεν είναι δεδομένο.
Όλα αυτά που μέχρι χτες ήταν δίπλα σου, μα μόνο για τους άλλους, ξαφνικά σε αφορούν. Και βλέπεις πως το πέρασμα απ’ την ζωή στο θάνατο μπορεί να απέχει μόνο μια στιγμή. Φέρνει όμως μαζί και τα δώρα του. Κι αυτά τα δώρα νομίζω ότι είναι το μήνυμα της σημερινής γιορτής.
Έφερε πολύ αγάπη για την ζωή, συγχώρεση για τον εαυτό μου και για όσους με έχουν πληγώσει, κατανόηση για τα λάθη και τις αδυναμίες μου, ευγνωμοσύνη για το σώμα μου που με στήριξε, για τους ανθρώπους που μ’ αγαπούν, για όλα όσα μου δανείστηκαν να ζω, για κάθε μικρή στιγμή και κάθε πρωϊνο ξύπνημα.
Και μ’ έμαθε να αγαπώ αυτά τα απλά και όμορφα που φέρνει μαζί η καθημέρινότητα. Η ζωή μετά τον καρκίνο δεν είναι ποτέ ξανά ίδια γιατί αλλάζει ο τρόπος που την κοιτάς. Όπως αλλάζει και τον τρόπο που αγαπάς τους ανθρώπους γύρω σου, τον εαυτό σου και την κάθε στιγμή.
Σήμερα η γιατρός μου με διαβεβαιώνει πως ο καρκίνος ήταν μια παρένθεση στην ζωή μου και έχει κλείσει. Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ η μέρα που ξεχάσω αυτή την παρένθεση που λέγεται «μάχη με τον καρκίνο», ή αν θα χρειαστέι να ανοίξει ξανά, ξέρω μόνο πως δεν θέλω να ξεχάσω το μάθημα ζωής που μου χάρισε.
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιά μου τους ουράνιους και κυρίως τους επίγειους αγγέλους μου – την μικρή μου κόρη Κωνσταντίνα, τον άντρα μου, τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και τους φίλους μου που σ’ όλη αυτή τη πορεία στάθηκαν στο πλευρό μου με πολύ δύναμη και αγάπη, συνοδοιπόροι κρατώντας μου το χέρι και έστρωναν βαμβάκι στον αγκάθινο δρόμο μου για να πονάω λιγότερο, τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό του Αγ. Σάββα που με ευαισθησία και κατανόηση με βοήθησαν να κερδίσω το πιο δύσκολο στοίχημα της ζωής μου, τον Παναγιώτη τον Μιχαήλ που υπήρξε για μένα έμπνευση και παράδειγμα δύναμης αλλά και τον ψυχολόγο του Μείνε δυνατός, Μιχάλη Πατρικαρέα για την πολύτιμη υποστήριξή του….
Λίγες μέρες πρίν έγραψα ένα μικρό ποίημα για την δική μου προσωπική άνοιξη και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας:
Απόγευμα Νοέμβρη. Τι είναι αυτό το μαύρο πέπλο που απλώνεται πάνω μου; Το φοβάμαι. Τι θέλει από μένα; Μοιάζει με χειμώνα, μα δεν είναι αυτή η σκοτεινιά. Το μαύρο της σαν να διεκδικεί τα νιάτα μου μοιάζει. Την φοβάμαι. Λίγο χρώμα ψάχνω τριγύρω να πιαστώ. Και μια ελπίδα χρωματιστή να ντύσω μ’ αυτή ξανά τα όνειρά μου. Βροχή στα μάτια κι έξω απ’ το παράθυρο χαλάσματα. Μα η ζωή είναι όμορφη. Την αδίκησα. Άσχημη θυμάμαι της φώναζα πως ήταν. Κι αυτή έστειλε το μαύρο της για να μπορέσω ίσως να διακρίνω πιο εύκολα το φως. Όταν φύγω μακριά απ’ αυτό το γκρίζο δωμάτιο, το αφιλόξενο κρεβάτι, τη φωτιά που κυλάει στο αίμα μου. Ίσως τότε μπορέσω καλύτερα να δώ. Μαύρο και φωτιά παντού. Μα δεν φοβάμαι πια. Φτερούγισμα ακούω. Φτερούγισμα τρυφερό. Και δυνατό μαζί. Και η ψυχή μου γαληνεύει. Μ’ αγγέλων μοιάζει. Ναι, άγγελοι είναι με πρόσωπα οικεία, γνωστά. Τους ξέρω, δίπλα μου ήταν…πως δεν τους είχα προσέξει. Είμαστε τόσο κοντά χρόνια τώρα. Τους βλέπω να παλεύουν, ματώνουν, κλαίνε. Μα αντέχουν για μένα. Και στάζουν φως στο μαύρο μου. Και χαϊδεύουν τα μαλλιά και τους φόβους μου. Ας κάνει ότι θέλει εκεί έξω. Έγω μπορώ πια να βλέπω μόνο άνοιξη μπροστά. Και θα’ ρθει. Κι εγώ που έμαθα μαύρο τι θα πει, θα την καλωσορίσω όπως ποτέ ξανά δεν έχω κάνει. Με ευγνωμοσύνη θα την κοιτάξω και θα της χαρίσω το πιο γλυκό χαμόγελο. Το χαμόγελο του νικητή. Αυτό που έμαθαν να χαρίζουν στην άνοιξη και τη ζωή Όσοι κατάφεραν να ΜΕΙΝΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟΙ.
Όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος που ίσως χρειαστεί να ακολουθήσεις, μη φοβηθείς! Στο τέλος του σε περιμένει ο ολοκαίνουριος εαυτός σου… Και θα δεις, θα τον αγαπήσεις πολύ… Ο καρκίνος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η εσωτερική φωνή μου: «Αγαπησέ με!»
Ονομάζομαι Έλενα, επιζούσα από καρκίνο των ωοθηκών & ΜΕΙΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!