• Ξεκίνημα σήμερα μαθητείας για τον μικρό πληθυσμό της χώρας με δυο συναισθηματικές αποτυπώσεις. Μια ουσιαστική και μία τυπική.
• Η ουσιαστική δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια αργόσυρτη αγχώδης διαταραχή και η τυπική εμφανίζεται σαν μια δέσμη κλισέ ευχών -κι ίσως- και σαν ένας στομωμένος φθόνος των γηρατειών προς την νιότη
. • Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανείς που να χαίρεται από την έναρξη μιας ακόμα σχολικής χρονιάς
• Κανένας φυσιολογικός γονιός δεν χαίρεται βάζοντας το παιδί του να αντιμετωπίσει μια επίπονη και μεγάλης διάρκειας δοκιμασία με διαρκείς καταπονήσεις (οι πνευματικές στα σίγουρα δεν είναι λιγότερο μοβόρες από τις σωματικές) και ελέγχους και αξιολογήσεις αλλά και τρομερά έξοδα που επιβαρύνουν αφόρητα τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
• Δεν χαίρεται βάζοντας το παιδί του να αγωνίζεται (και να ανταγωνίζεται με άγριο τρόπο άλλα παιδιά), σε έναν ατέλειωτο στίβο εμποδίων για χρόνια και χρόνια στη σειρά, μόνον και μόνον για να αποκτήσει στο τέλος ένα χαρτί που θα λέει πόσο κρίμα είναι που θα παραμένει άνεργο…
• Από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει νορμάλ παιδί που να μη ξεκινά να πάει σχολείο με ένα ενδογενές άγχος του τι ακριβώς θα συναντήσει εμπρός του, σε τι είδους νέο περιβάλλον θα μπει, ομαδικά, καθηγητικά, συντροφικά και διδασκαλικά. Τα αφηγήματα μιας δήθεν ευχάριστης μαθητικής ζωής βρίσκονται αποτυπωμένα μόνον σε εκείνα τα παλιά σχολικά εγχειρίδια των πολύ μικρών ηλικιών «Λόλα να ένα μήλο» που είχαν σελίδες γεμάτες με απεικονίσεις ζουμπουρλούδικων χαμογελαστών προσώπων που κινούνταν μέσα σε ασφαλή πατριαρχικά και καλοσυνάτα περιβάλλοντα, μακράν απεχόντων από την σημερινή αμείλικτη πολυ-πολυτισμική, ανταγωνιστική και επικίνδυνη μερικές φορές (όπως δείχνουν οι ειδήσεις περί μαζικών επιθέσεων και bullying ) πραγματικότητας
. • Αυτά είναι που πραγματικά υπάρχουν στο μυαλό του κάθε εμπλεκόμενου συν άλλα πολλά που υπάρχουν στο μυαλό των καθηγητών και του Υπουργείου, που, αν όλα μαζί ποτέ αθροίζονταν και αφήνονταν να εκφραστούν πραγματικά ως είχαν, ουδείς θα πλησίαζε ποτέ -ούτε από μακριά- ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα.
• Μιας και το σύστημα όμως καθιστά απαραίτητο η γνώση της παλιάς γενιάς να μεταφέρεται στην νέα κι επειδή ΕΤΣΙ -κι όχι αλλιώς- κινούνται τα γρανάζια του κόσμου, κάνουν όλοι κάθε Σεπτέμβρη μήνα την καρδιά τους πέτρα και το πάνε μάλιστα το πράμα και λιγάκι παραπέρα αρχίζοντας να τα κοιτούνε όλα από μια εύθυμη κι ευχάριστη ματιά. • Και αρχινούν και ξορκισμούς, με αγιασμούς και με ευχές.
• Αντε βρε…
• ‘μια καλή και χαρούμενη σχολική χρονιά να έχουμε ούλοι εμπρός μας’ κι ας κάνουμε κι ενός λεπτού σιγή για τους γείτονες τους κακομοίρηδες εκείνους, που μοίρα βαριά τους έλαχε να ζουν δίπλα σε τόσο ‘ήσυχα’ σχολεία νεοσσών .
