Σήμερα και με αφορμή το αιώνιο πρόβλημα της ανεύθυνης οδήγησης, της μόλυνσης του περιβάλλοντος αλλά ακόμα και της ανθυγιεινής διατροφής θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε την κεντρική ιδέα από ένα

εξαιρετικό άρθρο του κυρίου Βασιλείου Θερμου, ψυχιάτρου παιδιών και εφήβων.

Τονίζει λοιπόν πως συνήθως όταν ενεργούμε σαν πολίτες είναι μόνο για να διεκδικήσουμε και όχι για να αναλάβουμε ευθύνες.
Για παράδειγμα αν σε μια ταβέρνα επισημάνουμε σε άλλο πελάτη που καπνίζει ότι απαγορεύεται το πιο πιθανό είναι να μας θυμώσει. Αν όμως του ζητήσουμε να το σβήσει λόγω κάποιας πάθησης που έχουμε τότε συνήθως συμμορφώνεται.
Στον τόπο μας λοιπόν δεν αναγνωρίζεται η επίκληση του νόμου αλλά η προσωπική παράκληση.
Έτσι όμως η τήρηση του νόμου εναπόκειται στο έλεος του άλλου, με αποτέλεσμα για τα προφανές να αισθανόμαστε και ευγνώμων.
Επίσης μας λέει πως η πλειονότητα των Ελλήνων όχι μόνο δεν έχει εκπαιδευθεί στο να φροντίζει το δημόσιο συμφέρον αλλά το θεωρεί και αντίπαλο!
Η εχθρότητα αυτή αναδεικνύεται έντονα με φαινόμενα αδιανόητα για Ευρωπαϊκή χώρα όπως βανδαλισμούς μνημείων, σχολικών θρανίων κ. α.
Η ατιμωρησία λοιπόν όλων αυτών των πράξεων δεν είναι «έλεος και φιλεσπλαχνία» πάρα μόνο αδιαφορία και συνενοχή.
Καταλήγει λοιπόν ο αρθρογράφος πως η τήρηση του νόμου από φόβο δεν ειναι ιδανική κατάσταση και απλά κράτα το άτομο στο σύνορο της παράβασης. Αντίθετα το να πιστεύει κάποιος ειλικρινά στο κράτος δικαίου και να το προστατεύει με ευθύνη αποτελεί εγγύηση ευνομίας.
Το στοίχημα για τις επόμενες γενιές είναι να συμβάλουν στην ευνομία όχι για να μην τιμωρηθούν αλλά επειδή σέβονται τους συμπολίτες και αγαπούν τη χώρα τους.