• «Δεν σας προλαβαίνω βρε παιδί μου» μας έλεγε η μάννα μου, εννοώντας ότι αυτά που εμείς -τα τρία της παιδιά- απορρυθμίζαμε,
ήταν αδύνατον αυτή από μόνη της να τα επανα- ρυθμίσει και να τάχει λειτουργικά, έτοιμα και άμεσα παραδοτέα σε κάθε επόμενη ζήτηση.
• Το ίδιο κατ’ αναλογία συμβαίνει και σε μία πόλη.
• Αν αυτοί που χαλνούνε πράγματα καταλήγουν να είναι περισσότεροι από αυτούς που τα επιδιορθώνουν, τότε αναγκαστικά το τελικό αποτέλεσμα γίνεται αλγεβρικό.
• Η πόλη πάει πίσω και δίνει μονίμως την εικόνα ενός λεηλατημένου και βανδαλισμένου περιβάλλοντος.
• Μακροχρόνιες πρακτικές κακής οικογενειακής και αστικής εκπαίδευσης αλλά και περίσσιας ανοχής στην ατομική και συλλογική παραβατικότητα, έχουν φέρει πλέον τα πράγματα στα απώτατα όρια τους. Κι αν από τούδε και στο εξής αυτή η νοοτροπία δεν διαφοροποιηθεί και δεν μεταστραφεί προς τα βελτίω, τότε κανένας δήμαρχος και καμία δημοτική υπηρεσία, όσο πολύ κι αν ενδιαφερθούν, όσο πολύ κι αν σπεύσουν, όσο και αν κουραστούν, δεν θα καταφέρουνε ποτέ να επιβάλουνε την τάξη.
• Ας πάρουμε μια απόφαση λοιπόν ως προς το τι θέλουμε.
• Και πριν από αυτή, ας πάρουμε μια απόφαση ποιοι είμαστε και ΤΙ πραγματικά θέλουμε να είμαστε. Είμαστε μήπως βάρβαροι και αντικοινωνικοί τύποι, άχθη αρούρης κατά την Ιλιάδα, που έτυχε να γεννηθούν σε μια αγκαλιά γης την οποία δεν χώνεψαν ποτέ τους ή μήπως είμαστε -και θέλουμε να διαπιστωνόμαστε σαν τέτοιοι- μακεδόνες έλληνες, γεννήματα ελλήνων, φορείς ενός αρχαίου ήθους κι ενός πολιτισμού αξιοζήλευτου από ολόκληρη την ανθρωπότητα?
• Αν είμαστε το πρώτο τότε ας πάμε ρε παιδιά να αγοράσουμε όλοι μας από μια βαριά και να αρχίσουμε να κάνουμε τα πάντα γύρω μας θρύψαλα για να χορεύουμε μετά σαν μάο-μάο απάνω στα αποκαΐδια.
• Αν όμως είμαστε το δεύτερο, ε τότε, ας τείνουμε όλοι ένα χέρι φιλικό στην συντήρηση αυτής της πόλης. Όχι πως απαιτούνται και σπουδαία πράγματα δηλαδή…
• Να μη πετάμε σκουπίδια καταγής χρειάζεται, να μη ζωγραφάμε σαχλαμάρες σε τοίχους και να μη κηλιδώνουμε αγάλματα προπατόρων, να μη σπάμε λαμπιόνια στους δρόμους και παράθυρα σε κλειστές οικίες, να μη καίμε και να μη σπάμε κάδους. Τέτοιες απλές ΜΗ πράξεις, τέτοιες ξεκούραστες αποχές οι οποίες δεν στοιχίζουν στον καθένα μας τίποτα απολύτως είναι που χρειάζονται γιατί μπορεί σε ατομικό επίπεδο να μη δείχνουνε σπουδαίες άμα όμως αθροιστούν σε ένα τελικό λογαριασμό τότε ναι! Κάνουνε μια διαφορά τεράστια.
• Τα παράπονα λοιπόν -πριν πάνε στον δήμαρχο- ας σιγουρευτούμε ότι δεν αξίζει να πάνε σε πολίτες εκπεσόντες και αδιάφορους δημότες.
