• Όταν κάποιος σχεδιάζει ένα αστικό τοπίο, κατ’ υπόθεσιν έχει στο μυαλό του να παντρέψει δυο πράγματα: • Από την μια πλευρά την αισθητική βελτίωση του χώρου και από την άλλη την εξυπηρέτηση του πολίτη.
• Αυτά τα δύο πρέπει πάντα να κάθονται ισοζυγισμένα επάνω στη ζυγαριά και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φροντίζεται το ένα εις βάρος του αλλουνού.
• Ε λοιπόν, ανέκαθεν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να σεργιανάει σε αυτή την πόλη, ήθελα πάντα να συναντήσω μπροστά μου και να πω δυο λογάκια σε αυτόν που σχεδίασε τα πεζοδρόμια και τις αλέες μας. Γιατί απλούστατα αυτά είναι αδύνατον να περπατηθούν από ανθρώπους που διαθέτουν σάρκα και οστά. Μόνο φαντάσματα μπορούν πρακτικά να καταφέρουν να περνούνε ΜΕΣΑ από τα πλατάνια και τις ασημολεύκες που είναι φυτεμένα επάνω τους, σε βήματα των δυο μέτρων.
• Ο λάθος αυτός σχεδιασμός ξεκίνησε με τα πάρκα της βόρειας ακτής αλλά η χρήση του (ή μάλλον η αχρησία του) δεν δίδαξε τίποτα σε κανέναν. Το 1987, όταν διαμορφώθηκε το περιβάλλον της νότιας παραλίας, το λάθος επαναλήφθηκε Φτιάχτηκαν τεράστια παρτέρια για δέντρα και γκαζόν και δίπλα τους κόλλησαν κάτι τόσα δα μικρούλια πεζοδρόμια στα οποία άφησαν επίσης κενά μέσα στα οποία πήγαν και (ξανα)φύτεψαν δέντρα. Γιατί? Γιατί η γάτα έχει ένα αυτί. Ετσι! Από άποψη…
. • Και δεν πήγανε να βάλουν εκεί μέσα λουλουδάκια. Όχιιιι. Δεν βάλανε τίποτε τσινάρια. Όχιιιιι. Ούτε τίποτε λεπτεπίλεπτους καλλωπιστικούς θάμνους. Οχιιιιι. Πήγαν και φυτεψαν τα μεγαλύτερα και πιο βαριά είδη χλωρίδας που βρήκαν διαθέσιμα: Πλατάνια και ιτιές. Και αφού τα φύτεψαν, τα πότισαν και τα άφησαν να θεριέψουν και να σηκωθούν έως τα 6-10 μέτρα ύψος. Οπου, κατά το πάγιο ελληνικό συνήθειο, τα παράτησαν στην τύχη τους, τα άφησαν ακλάδευτα και κείνα ήρθαν κατά το αναμενόμενο και έδεσαν κορμούς, φούσκωσαν ρίζες και τίναξαν τα πεζοδρόμια στον αέρα.
• Με το πέρασμα μάλιστα του χρόνου η κατάσταση χειροτέρευε όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα σήμερα, τους υποτιθέμενους αυτούς ‘δρόμους των πεζών’, τις διόδους δηλαδή εκείνες που κατασκευάστηκαν για να αραδίζουν άνθρωποι προστατευμένοι από την κυκλοφορία των οχημάτων δεν μπορούν πια να τους βαδίσουν παρά μόνον ακροβάτες κι ισορροπιστές τσίρκων. Ενας φυσιολογικός άνθρωπος θα δυσκολευτεί πολύ να το κάνει εκτός πια κι αν διαθέτει του λόγου του μια κάποια ορειβατική παιδεία. Παππούδες και γιαγιάδες είναι τελείως εκτός εικόνας. Δεν συζητούμε καν το περπάτημα τους εκεί πάνω, παρά μόνον με ορθοπεδικούς…
• Το περίεργο όμως είναι ότι δεν διαμαρτύρεται κανείς. Όλοι οι καστοριανοί έχουν συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτή την παραδοξότητα που την βλέπουν πια σαν μια κανονικότητα.
• Τι μπορεί να γίνει? θα ρωτούσε κάποιος.
• Το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με μια απλή αναστροφή. • Τα πεζοδρόμια, με τα δέντρα μέσα τους, να μετατραπούν σε παρτέρια και τα παρτέρια παραδίπλα τα περισσότερα από τα οποία (είτε το πιστεύετε είτε όχι, δεν έχουν τίποτε μέσα τους -ούτε καν γκαζόν) να μετατραπούν σε πεζοδρόμια
. • Ενα απλό δημοτικό ψήφισμα χρειάζεται και η εξεύρεση ενός κονδύλιου εφαρμογής.