• Κάπου στο όχι και πολύ μακρινό μας παρελθόν, ξαφνικά μια μέρα, κάποιου στο Υπουργείο εσωτερικών του έκοψε να συνενώσει σε Περιφέρειες τους Νομούς ολόκληρης της χώρας. Το κατάφερε. Με μία υπογραφή δημιούργησε έναν νέο θεσμό και ένα νέο διοικητικό όργανο το οποίο βαπτίστηκε ‘δευτεροβάθμια τοπική αυτοδιοίκηση’.

• Αυτό όμως που ΔΕΝ κατάφερε -και το οποίο ακόμη περιίπταται ως μέγα ζητούμενο- ήταν να συνενώσει και τις περιφερειακές συνειδήσεις. ‘Η -με μια άλλη διατύπωση- να αναγκάσει τους κατοίκους ξεχωριστών νομών να ξεπεράσουν την διεκδίκηση των επί μέρους συμφερόντων και να αρχίσουν να εργάζονται από κοινού για ένα κοινό σκοπό.

• Η δυστοκία αυτή ισχύει και την δική μας περιφέρεια στην οποία, ενώ τα πράγματα τυπικά δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

• Και δεν συμβαίνει για δυο διακεκριμένους λόγους:

• Ο πρώτος είναι επειδή ο ένας εκ των τεσσάρων νομών, ο νομός κλειδί, ό έχων την έδρα της περιφέρειας, διεκδικεί μια μόνιμη, παπικού τύπου, πρωτοκαθεδρία έναντι των υπολοίπων.

• Ο δεύτερος είναι επειδή η όποια αναπτυξιακή πολιτική επιδιώκεται αντί να προσαρμοστεί στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του κάθε νομού, τα παραβλέπει και εκφράζει παγίως τον ανταγωνιστικό, ή παρελκυστικό, τρόπο σκέψης του παπικού κέντρου.

• Με μια κουβέντα ‘γίνεται πάντα της Κοζάνης’. Από κει και πέρα ο,τιδήποτε άλλο γίνεται, γίνεται αδιαφόρως των ειδικών χαρακτηριστικών και αναγκών του κάθε μέρους.

• Και αυτό φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος στους Κοζανίτες διοικητικούς. • Να τους θυμίσει για παράδειγμα πως όταν ο Μπεν Χουρ πήγε να αγοράσει από τον σεΐχη Ιλντερίμ το άρμα με τους λευκούς ίππους, ο Σεΐχης του επέστησε την προσοχή στις επι μέρους ικανότητες του κάθε ξεχωριστού αλόγου.

• ‘Βάλε τον σταθερό Αντάρη’, του είπε, ‘στην εσωτερική πλευρά και τον ταχύτατο Αντεμπαράν στην εξωτερική. Ζέψε δίπλα του τον ατίθασο κι ανταγωνιστικό Αλτάιρ και κράτα τον πλούσιο σε στάμινα Ρίγκελ παραμέσα. Ετσι από ένα ανόμοιο τετράδυμο θα φτιάξεις ένα εξαιρετικό άρμα στο οποίο όλα του τα μέρη θα συνεργάζονται αρμονικά και θα πετυχαίνουν τις ύψιστες αποδόσεις’.

• Η περιφέρεια δεν ξέρει φυσικά από ιπποδρομίες και αλόγατα αλλά δείχνει να μη σκαμπάζει ιδιαίτερα και από τεχνικές ομαδικής ισόμετρης κι ισότιμης ανάπτυξης γενικά. Το κλασσικό μοντέλο που θέλει πάντα την Κοζάνη uber alles καταλήγει να την καθιστά ατμομηχανή δίχως βαγόνια και την βάζει να τρέχει ολομόναχη, όχι μόνον υποβαθμίζοντας τις ανάγκες των εταίρων της, αλλά -μερικές φορές- και εις βάρος αυτών.

• Δυο πρόσφατα παραδείγματα είναι εξαιρετικά ενδεικτικά της στρεβλής αυτής πολιτικής

• Το πρώτο είναι το μπλοκάρισμα που ανακοίνωσε (όσο και εάν προσπάθησε εκ των υστέρων να το συμμαζέψει) ο νέος περιφερειάρχης στα Γρεβενά στην ήδη-δρομολογημένη-διαδικασία διασποράς του φυσικού αερίου του ΤΑΠ.

• Το δεύτερο είναι η αφαίρεση της ηγεσίας του τουριστικού φορέα της περιφέρειας από την –όπως και να το κάνουμε- περισσότερη εξειδικευμένη όλων σε αυτόν τον τομέα Καστοριά. • Η Κοζάνη ασφαλώς και έχει τα προβλήματα και τις φοβίες της, μιας και βλέπει όλα τα ενεργειακά πλάνα ανάπτυξης του τελευταίου μισού αιώνα να πηγαίνουν άπατα. Αυτό όμως δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να στέκεται εμπόδιο αμεροληψίας στον τρόπο με το οποίο διοικεί το σύνολο της περιφέρειας.

• Κάθε νομός θα πρέπει να έχει έναν ιδιαίτερο, συμπληρωματικό και μη ανταγωνιστικό, στόχο ανάπτυξης ο οποίος θα καλλιεργεί και θα υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα.

• Η Καστοριά λόγου χάριν μπορεί και οφείλει να έχει το πάνω χέρι στον γενικό τουρισμό γιατί ΑΥΤΟ είναι το ειδικό της πλεονέκτημα. Τα Γρεβενά μπορούν κάλλιστα να βαδίσουν με μια εξειδίκευση, πιθανώς, στην τυποποιημένη υλοτομία, αλλά και σε ειδικές κατηγορίες τουρισμού (μανιτάρια, Βάλια Κάλντα) και η Φλώρινα μπορεί προφανώς να αναπτύξει μια κουλτούρα εμπορικών συναλλαγών με τα σύνορα μας κράτη.

• Η δε Κοζάνη μπορεί πάντα να δοκιμάσει την τύχη της με εκείνο το μεγαλειώδες σχέδιο που κατατέθηκε πριν κάποιους μήνες επί ηγεμονίας Καρυπίδη και αφορούσε την μετατροπή των φουγάρων της ΔΕΗ σε στούντιο του Χόλυγουντ…. ή του Μπόλυγουντ… ή του ελληνικού κέντρου κινηματογράφου τέλος πάντων.