Λίγο πολύ όλες το έχουμε ζήσει (και ζούμε!) το εξής σκηνικό: τα παιδιά να συμπεριφέρονται με εξαιρετικούς τρόπους στους παππούδες και στους ξένους, λες και ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά το savoir vivre, και όταν μένουν μόνα τους μαζί μας μεταμορφώνονται σε μικρά διαολάκια.
Κάνουν φασαρία, φωνάζουν, γκρινιάζουν και γενικώς αναστατώνουν τον κόσμο όλο και κυρίως εμάς!
Πώς εξηγείται τέλος πάντων αυτή η μετάλλαξη στην συμπεριφορά τους, όταν η μαμά είναι μπροστά;
Και, όμως, όσο παράξενο και αν μας φαίνεται υπάρχει εξήγηση και μάλιστα είναι πολύ…λογική!
Μαζί μας νιώθουν ασφάλεια να είναι ο εαυτός τους
Το νιώσαμε και εμείς με την μαμά μας όταν ήμασταν μικρές, το νιώθουν και τα παιδιά μαζί μας: η ασφάλεια που τους παρέχουμε είναι μοναδική. Δεν έχουν λόγο να κρύβουν το πώς νιώθουν και δεν έχουν καμία ανάγκη να το «παίξουν» καλά παιδιά. Αισθάνονται τόση οικειότητα μαζί μας που δεν φοβούνται να είναι πραγματικά ο εαυτός τους.
Και αν το σκεφτούμε πιο ψύχραιμα, θα καταλάβουμε πως αυτό είναι υπέροχο. Καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά, μαθαίνουν να εκφράζουν τα συναισθήματά τους (έστω και με άσχημο πολλές φορές τρόπο) και να μην τα θάβουν βαθιά μέσα τους. Σε αυτό βοηθάει η δική μας παρουσία και το ασφαλές περιβάλλον το οποίο έχουμε δημιουργήσει και έτσι με τον καιρό μπορούν και διαχειρίζονται όσα νιώθουν.
Ξέρουν πως αν παρεκτραπούν δεν θα τους «κακιώσουμε»
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί να συγχωρήσει τα λάθη μας και να μην μας κρατήσει ποτέ «κακία», αυτός είναι η μητέρα μας. Και δεν χρειάζεται να το πούμε στα παιδιά για να το καταλάβουν-το νιώθουν. Ξέρουν πως είμαστε το καταφύγιό τους και πώς ό,τι και αν κάνουν ή όπως και να φερθούν, εμείς θα είμαστε εκεί για να τα υποστηρίξουμε…
…αλλά και για να τα συνετίσουμε. Ακόμη και όταν είμαστε αυστηρές μαζί τους ή τους κάνουμε παρατήρηση, πάντα έχουμε στο μυαλό μας αυτό που λέμε «το καλό» τους. Και αυτό το πετυχαίνουμε βάζοντας όρια από μικρή ηλικία. Έτσι ώστε ένα παιδί, μαθαίνοντας τα επιτρεπτά όρια εντός των οποίων μπορεί να κινηθεί και να ενεργήσει, είναι σε θέση βαθμιαία να κατανοεί και να γνωρίζει περισσότερα χαρακτηριστικά του εαυτού του.
Θέλουν να τραβήξουν την προσοχή μας
Είτε επειδή τους λείπουμε είτε επειδή δεν χορταίνουν τον χρόνο που τους αφιερώνουμε, θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να τους δώσουμε παραπάνω σημασία. Πολλοί παιδοψυχολόγοι μάλιστα υποστηρίζουν πως επειδή η μητέρα έχει κατεξοχήν τον ρόλο του φροντιστή, τα παιδιά αυτόματα όταν μας βλέπουν, έχουν την τάση να ζητήσουν κάτι από εμάς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλουν να καλύψουν μια συναισθηματική ανάγκη.
Μπορεί τώρα αυτή η συμπεριφορά τους να μας κουράζει, όμως, αξίζει να έχουμε στο μυαλό μας πως πηγάζει από την οικειότητα, την ασφάλεια και την αγάπη άνευ όρων που τους προσφέρουμε. Και επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι μεγαλώνοντας θα αρχίσουν να αυτονομούνται και να απομακρύνονται από κοντά μας – οπότε ας απολαύσουμε κάθε στιγμή μαζί τους!
ΠΗΓΗ: mama365.gr