Φωτορεπορτάζ: Χάρης Γκίκας

Κοιμούνται πάνω στις πέτρινες πλάκες. Έχουν μεταφέρει στο σημείο αυτό τις κουβέρτες και τα λιγοστά σκεύη, τα οποία χρησιμοποιούν για την καθημερινή τους σίτιση. Ζούσαν σε ένα διαμερισματάκι, όπου δεν πλήρωναν τα ενοίκια τους τελευταίους τέσσερις μήνες.

Όπως λέει και η γυναίκα στην κάμερα του zougla.gr, η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος αναγκάστηκε, αφού δεν πληρωνόταν, να τους κάνει έξωση. Δεν κρατούν καμία κακία. Ο άνδρας έχει μία συνταξούλα της τάξεως των 600 ευρώ. Αυτά είναι όλα. Με αυτά πρέπει να νοικιάσουν σπίτι, να αγοράσουν τα φάρμακα, να φάνε και ένα πιάτο φαΐ.

Αυτό η σύγχρονη κοινωνία το αποκαλεί με ύφος στομφώδες «επιβίωση». Η σύγχρονη κοινωνία δεν ασχολείται με το εάν η επιβίωση αυτή έχει κάποια σχέση με την αξιοπρέπεια. Οι σύγχρονες κοινωνίες δεν ασχολούνται με τέτοιους είδους διλήμματα.

Λένε, ή τουλάχιστον συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι, ότι μία κοινωνία που δεν ασχολείται με τους γέροντές της και τα παιδιά της είναι μία κοινωνία που έχει ήδη πεθάνει. Αν κοιτάξουμε λίγο γύρω μας και δούμε την κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνική πρόνοια, στο συνταξιοδοτικό και ταυτόχρονα κοιτάξουμε λίγο τι συμβαίνει στα σχολειά μας, με τα βιβλία των παιδιών μας, με τα πανεπιστήμια των νέων ανθρώπων μας, τότε ίσως καταλήξουμε πως η σύγχρονη ελληνική κοινωνία δεν προσέχει πολύ ούτε τους γέροντές της ούτε τα παιδιά της. Μακάρι να κάνουμε λάθος.

Η ηλικιωμένη γυναίκα λοιπόν μίλησε στο zougla.gr. Ο άνδρας της, όπως λέει στην κάμερα, δεν ήταν εκεί. Είχε από νωρίς πάρει τους δρόμους στην προσπάθεια να βρει κάποια λιγοστά χρήματα για την επιβίωση. Τα όσα δηλώνει αποτελούν «γροθιά» στο στομάχι.