Τα απομεινάρια του σε παραπέμπουν σε έναν οικισμό που άκμαζε στης αρχές του αιώνα με δεκάδες οικογένειες ( 1905/1360 άτομα ) μέχρι το πέρασμα του εμφυλίου που σηματοδότησε την έναρξη της λήθης του .

Δυτικά της κορφής του Βιστίου ο επισκέπτης αισθάνεται την σημαντική γεωγραφική του θέση, παρόλο που είναι ορεινός οικισμός η θερμοκρασία του και η πολύωρη ηλιοφάνεια κατά την διάρκεια της ημέρας, ευνοεί σημαντικά τα ξεχασμένα καρποφόρα σε σχέση με τους γύρω οικισμούς .

Με την λήξη του εμφυλίου η εγκατάλειψη ηταν θέμα ημερών η έναρξη του τέλους για τον σλαβοφωνο πληθυσμό του βρίσκοντας καταφύγιο σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ .

Ο οικισμός από τοτε δεν ξανακατοικήθηκε περιμένει νοσταλγικά τους ανθρώπους του με αποτέλεσμα σήμερα να τον απορροφά ησυχα η ιδια γη που τον ζωντάνεψε , συμπληρώνοντας την εικόνα η αγρια βλάστηση και η νεκρική σιγή . Η λησμονιά δεν υπάρχει και προσπαθεί να παγώσει το χρόνο σε μια μαρμάρινη πλάκα που ηταν στον ναό με λέξεις γραμμένες αφιλόξενες στα ματια μας ….κάπως ετσι εγινε με τον παπού Ηλια όταν γνώρισε τον μικρό Χρηστο κοντά στα τριάντα και ο μικρός Χρήστος τις αδερφές του στα σαράντα …ανείπωτες εποχές με λυπημένο τέλος

  Νίκος Παναγιωτόπουλος .