Υποτεθείστο ότι κοντά στην απαγόρευση καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους ερχόταν στο μέλλον κι άλλη μια απαγόρευση χρήσης κινητών τηλεφώνων μέσα σε αυτούς. Θα σημειωνόταν ένας γενικός ξεσηκωμός και μια παλαϊκή κατακραυγή αδιαμφισβήτητα αλλά σκεφθείτε προς στιγμή και τα θετικά που θα είχε μια τέτοια κίνηση.

Οι άνθρωποι θα αναγκαζόταν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι να κοιταχτούν στα μάτια και να διαντιδράσουν αναμεταξύ τους. Οι άνθρωποι ξαφνικά θα επανορίζαν την έννοια της συντροφιάς και της παρέας.

Θα βίωναν κάτι τρομερό. Θα ένιωθαν αναγκασμένοι να μιλήσουν ο ένας στον άλλο. Και έτσι θα διαπιστώνανε αν όντως είχαν μεταξύ τους κάποια σχέση ή όχι. Γιατί όταν ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσεις στον άλλο μόνον τότε καταλαβαίνεις αν πράγματι έχεις κάτι να του πείς ή όχι. Αν θέλεις να του πεις κάτι ή όχι. Αν πράγματι τον θες αυτόν τον άνθρωπο παρέα σου μαζί σου, συντροφιά σου αν σου κάνει. Αν ταιριάζουνε τα χνώτα σας αν είναι στ’ αλήθεια φιλος σου, αγαπημένος σου, γνωστός σου ή ένα παντελώς αδιάφορο -κι άγνωστο σου πρόσωπο.

Θυμάμαι κάτι απογεύματα και βραδάκια που περνούσαμε στο πάλε ποτέ πνευματικό μας κέντρο στα τρυφερά μαθητικά μας χρόνια.

Οταν είχε μόλις εισαχθεί στην Ελλάδα ο νες καφέ. Καθόμασταν λοιπόν στην Ελλη με τις ώρες και χτυπούσαμε μέσα σε ένα χοντρό φλυτζάνι μια κουταλιά νες δυο κουταλιές ζάχαρη ανάκατα με λίγο νερό (στις σταγόνες του νερού ήταν όλο το μυστικό) μέχρι να κάνουμε ένα κροκίζον χαρμάνι που μετά με το πλήρες γέμισμα μας έδινε έναν παχύ πλουσιοπάροχο αφρό.

Δεν είχαμε κινητά τοτε, δεν είχαμε τσιγάρα, αυτή ήταν όλη κι όλη η ασχολία των χεριών μας. Κάναμε το εργόχειρό μας με υπομονή ενώ παράλληλα συζητούσαμε. Και τι δεν συζητούσαμε…. Για χώρες για ιδέες, για ανθρώπους, για σχέδια για δυσφορίες. Συζητούσαμε όμως αναμεταξύ μας και δενόμασταν. Κάναμε σχέσεις- φιλίες. Ανακαλύπταμε με ποιους συμφωνούσαμε με ποιους διαφωνούσαμε. Με ποιους ταιριάζαμε και με ποιους όχι.

Σήμερα στις καφετέριες στα μπαράκια και τα μπιστρό κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο. Οι άνθρωποι σκρολάρουν τα κινητά τους, αδιαφορώντας για αυτόν που κάθεται στο πλάι τους. Σήμερα οι άνθρωποι βγαίνουν σαν παρέες μα δεν είναι. Είναι συνθέσεις μοναξιών.