– Κάθε που φεύγει ένας δικός μας άνθρωπος του θεάτρου, των γραμμάτων της μουσικής της τέχνης γενικά αισθάνομαι πως γίνομαι φτωχότερος κατά τι.

Όχι επειδή χάνω κάτι που ήδη έχω, αλλά κάτι ακόμη που θα μπορούσε να μου δώσει, κάτι που θα μπορούσα να πάρω από αυτόν στο μέλλον. Κάτι άυλο, αλλά διόλου λιγότερο σημαντικό από τα υλικά. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι φωτοδότες, είναι δάσκαλοι, είναι οι καλύτεροι αναμεταξύ μας, χάρη στην τέχνη και το ταλέντο τους, και –αλίμονο- είναι και σπάνιοι. Ετσι και ο αδόκιμος και τόσο πρόωρος χαμός του Θάνου Μικρούτσικου ήταν ένα χτύπημα. Μπορεί να μην ήταν συνθέτης της κλάσης ενός Θεοδωράκη ή Χατζηδάκη, αλλά οπωσδήποτε υπήρξε συνθέτης πολύ ανώτερος του μέτριου και το κενό που άφησε ξοπίσω του είναι δυσαναπλήρωτο. Και μάλιστα σε έναν τομέα τραγουδιού που ελάχιστοι πλέον μας έχουν απομείνει. Και έφυγε μικρός. Χτυπημένος από την επάρατη αρρώστια έφυγε πρόωρα.

Αφήνοντας αναπάντητο στα χείλη μας ένα ερώτημα: Αν ζούσε ακόμη, τι διαμάντια θα μπορούσε ακόμα να παράξει? Πόσα ψηλότερα θα μπορούσε να είχε ανεβάσει το παλάτι του νέου ελληνικού πολιτισμού? Κατευόδιο Θάνο στον κόσμο των σκιών και ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά που πρόλαβες να μας χαρίσεις!