Μία από αυτές τις υποθέσεις, αποτελεί και το έγκλημα που διέπραξε η Μαρία Σαμπανιώτη, η αλλιώς “φαρμακούλα”.

Μέσα από τη στήλη μας, “σκοτεινά μονοπάτια του εγκλήματος ” θα ξετυλίξουμε το “κουβάρι” της συγκεκριμένης ιστορίας και θα γυρίσουμε το χρόνο στις 18 Ιανουαρίου 1992.

Ήταν απόγευμα του Σαββάτου, όταν εφτά άτομα μεταφέρονται στα νοσοκομεία “Μεταξά” του Πειραιά και Γενικό Κρατικό Νίκαιας σε κρίσιμη κατάσταση, λόγω βαρύτατης τροφικής δηλητηρίασης.

Και οι εφτά είχαν δοκιμάσει τηγανόψωμα από την ίδια ζύμη, την οποία είχε προσφέρει ως “δώρο” στις οικογένειες Μουστοπούλου και Κληματσά, η 56χρονη γειτόνισσά τους Μαρία Σαμπανιώτη η οποία, διέμενε μαζί με τον άντρα της και τις δύο κόρες της μερικά οικοδομικά τετράγωνα μακρύτερα στην οδό Κλεάνθους 20 του Περιστερίου.

Ο έλεγχος από το Τοξικολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών σε υπολείμματα ζύμης, στο ψημένο ψωμί και τα τηγανόψωμα, έδειξε ότι, είχαν δηλητηριαστεί τα θύματα με παραθείο.

Αντίθετα, το αλεύρι στο σπίτι της, με το οποίο είχε φτιάξει ψωμί για τη δική της οικογένεια ήταν καθαρό, χωρίς δηλητήριο.

Δηλητηριασμένοι ήταν ο 60χρονος Θόδωρος Μουστόπουλος,  η σύζυγός του Ελένη και ο 33χρονος γιος τους Κώστας.

Επίσης, δηλητηριάστηκαν η 46χρονη Ειρήνη Κληματσά και ο 24χρονος γιος της Αντώνης. Ακόμα, σε κρίσιμη κατάσταση βρισκόταν και δύο φιλοξενούμενοι αλλοδαποί γείτονες, οι Γιάννης και Σουλτάν Μουρατπαγιέφ.

Κατόπιν αστυνομικής έρευνας κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, η Σαμπανιώτη είχε κίνητρο. Επιθυμούσε να παντρέψει τις κόρες της με τον Κώστα Μουστόπουλο και Αντώνη Κληματσά.

Εκείνοι όμως δεν δέχτηκαν  και δηλητηρίασε τις οικογένειες για να τους εκδικηθεί.

Παρότι η ίδια αρνήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος τις κατηγορίες, κανένας δεν φάνηκε να την πιστεύει.

Η ίδια υποστήριξε πως κάποιος το έκανε για να εκδικηθεί εκείνη και την οικογένειά της και να πέσουν οι κατηγορίες πάνω της.

Στους αστυνομικούς αλλά και στους δημοσιογράφους που τη ρώτησαν είπε” Δεν έχω ιδέα πως βρέθηκε το δηλητήριο στη ζύμη”. Εγώ ζύμωσα κανονικά, όπως κάθε φορά. Δεν είμαι νέα νοικοκυρά. Ξέρω να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Δεν μπορώ να μπερδέψω  το αλάτι με το δηλητήριο. Πήγα να κάνω ένα καλό και πως μπλέχτηκα Θεέ μου έτσι;” ( εφημερίδα απογευματινή, Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 1992).

Πρώτος υπέκυψε ο Θόδωρος Μουστόπουλος. Στις 6 Μαΐου η Ειρήνη Κληματσά και στις 7 Ιουνίου ο 24χρονος γιος της Αντώνης.

Η δική της Μαρίας Σαμπανιώτη ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1993. Οι εφημερίδες της εποχής μιλούν για τη “φαρμακούλα” . Ήταν η λέξη που ξεχώριζε ανάμεσα σε φωνες και κατάρες, με τις οποίες έγινε δεκτή η είσοδός της στην αιθουσα του Κακουργιοδικείου Αθηνών.

Ο εισαγγελέας Σταύρος Μαντακιοζίδης, την αποκάλεσε “νέα Φραγκογιαννού” (από τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη). Τα λόγια του Εισαγγελέα ήταν χαρακτηριστικά: ” Φαινομενικά μοιάζει αθώα. Αν αφεθεί ελεύθερη, όμως, θα αποτελέσει μεγαλύτερο κίνδυνο και από τον Ρωχάμη”.

Στις 3 Μαΐου 1993 με απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου η Σαμπανιώτη κρίθηκε ένοχη και καταδικάστηκε σε τρεις φορές ισόβια, χωρίς ελαφρυντικά, για τρις ανθρωποκτονίες και τέσσερις απόπειρες ανθρωποκτονίας. Στο άκουσμα της απόφασης ξέσπασε σε λυγμούς, φωνάζοντας “Δεν έχω κάνει τίποτα. Κάντε μου τον όρο της αλήθειας”.

Λίγα χρόνια αργότερα το 1997, το Μεικτό Ορκωτό Εφετείο της Αθήνας της όρισε επιπλέον 25 χρόνια.  Στη συνέχεια ο Άρειος Πάγος αναιρεί την καταδικαστική απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου, με αποτέλεσμα την επανάληψη της δίκης σε δεύτερο βαθμό. Το 2000 το δικαστήριο και πάλι επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι, ήταν η μεγαλύτερη ποινή, που έχει επιβάλλει ποτέ ελληνικό δικαστήριο σε γυναίκα τις τελευταίες δεκαετίες. Τρεις φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη.

Το 2011 η Μαρία Σαμπανιώτη ύστερα από 19 συνεχή χρόνια εγκλεισμού,  βγήκε από τις φυλακές Ελαιώνα Θηβών έχοντας εκτίσει τη ποινή της για το θάνατο τριών ανθρώπων και την απόπειρα δολοφονίας άλλων τεσσάρων.

Η ίδια ακόμη και μετά την αποφυλάκισή της επέμενε ότι είναι αθώα.

“Εγώ με τη συνείδησή μου είμαι καλά. Δεν έχω κάνει κάτι για να το μετανοιώσω. Δεν ήμουν εγώ αυτή που έβαλε το δηλητήριο στα τηγανόψωμα”.