Παράξενες μέρες, ανατρέπονται πολλά, φέρνουν τα ανάποδα ίσια!!

Από τότε που ήμουν μικρό παιδί δε θυμάμαι να υπήρχε κάποιος κοινωνικός ή πολιτικός αγώνας που δεν συμμετείχα.

Δεν θυμάμαι κατάσταση που υπήρχε ανάγκη να προσφέρω πχ. σε σεισμούς, φωτιές, που δεν συμμετείχα, με όποιον τρόπο μπορούσα.

Και τώρα αυτό νιώθω, αυτό θέλω και αυτό κάνω.

Με μια, όμως, απίστευτη ανατροπή. Για να προσφέρω αλληλεγγύη, να προσφέρω σε αυτούς που έχουν ανάγκη πρέπει να κάτσω σπίτι!!!

Θυμώνω, οργίζομαι ώρες-ώρες και αναρωτιέμαι: αντίσταση και αγώνας με το να κάτσεις στο σπίτι? Αλλά στο τέλος πειθαρχώ.

 Αυτό είναι το σωστό τη συγκεκριμένη στιγμή.

Αλλόκοτες μέρες, βγαίνω έξω μόνο για τα απαραίτητα.

Ένα από αυτά είναι η επίσκεψη στους γονείς μου. Βάζω τη μάσκα, αντισηπτικό στα χεριά και χτυπάω το κουδούνι.

Μπαίνω στο σπίτι και βλέπω αμέσως την ανησυχία και τον φόβο τους.

Και αντιστέκομαι, δεν κάνω τα ανθρώπινα μια αγκαλιά που την έχουν τόσο ανάγκη.

Θυμώνω, οργίζομαι αλλά δεν το κάνω.

Φεύγω, μόλις πάω να ανοίξω την πόρτα η μάνα μου, να προσέχετε …

Πάλι σπίτι, στον υπολογιστή, στο βιβλίο, στην τηλεόραση ..

Βγαίνω στην κήπο. Η άνοιξη ξεδιπλώνει ατάραχη τα αρώματα και τα χρώματα.

Τσαντίζομαι, μπαίνω μέσα. Βάζω ένα τραγούδι του Μάρκου. «Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες κ’ οι ομορφιές του κόσμου, αφού ο κόσμος χάνεται, ψεύτη ντουνιά, έξαφνα από εμπρός μου.»

Βαρύ ζεϊμπέκικο. Ρίχνω μια γύρα. Ο Αγγελής με κοιτάει  με έκπληξη και λέει: “Τρελάθηκε το Ρενακι μου , έπαθε κορονοϊό!!”

Χαχαχαχα

Παράξενες μέρες.

Η αντίσταση στο σπίτι δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο ιός δεν μολύνει μόνο τους πνεύμονες αλλά και το πνεύμα, το μυαλό, τη σκέψη.

Αντισταθείτε στον φόβο, ζυγίστε τις πληροφορίες, όχι πανικός ούτε εφησυχασμός.

Μην αναπαράγετε ό,τι κυκλοφορεί, πολύ ανοησία υπάρχει εκεί έξω ρε, παιδιά.

Δύσκολες μέρες, αλλά θα περάσουν.

 Και ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό, το πιο κρίσιμο.

Γιατί αμέσως μετά από όλα αυτά θα κριθούν πολλά.

Ο λαός μας λέει: Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Και το βλέπω· στρώνουν το έδαφος, όλα αυτά να τα πληρώσουμε πάλι εμείς.

Τώρα, λοιπόν, που είμαστε ταμπουρωμένοι στα σπίτια-φρούρια, ας σκεφτούμε ότι όταν θα βγούμε δεν θα κάνουμε απλά μια ηρωική έξοδο αλλά μια έφοδο με όπλο αυτά που μας δίδαξε αυτή η κατάσταση.

Γιατί το να έχουν γιατρούς και νοσηλευτές τα νοσοκομεία δεν αφορά κάποιους άλλους, που πιθανά να νομίζαμε, αλλά όλους εμάς.

Το ίδιο ισχύει για όλα όσα πραγματικά πρέπει να έχουμε.

Ας δημιουργηθεί μια παράξενη συλλογικότητα, τώρα που ο καθένας νιώθει  όμως δεν είναι μόνος του.

Και μετά μην τους αφήσουμε να μας μαυρίσουν πάλι τη ζωή. Αυτοί ήδη καταστρώνουν τα σχέδια της επόμενης μέρας.

Γιατί αυτό θα κάνουν, δεν πιστεύω να έχει κανένας αυταπάτες.

Γιατί όλα αυτά που βιώνουμε θα αφήσουν πίσω τους κατεστραμμένους, απολυμένους, κατατρεγμένους.

Και τότε όλα θα κριθούν έξω στους δρόμους.

«Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί.» Μας περιμένουν…

Καλή αντάμωση.

Υ.Γ Επέλεξα την συγκεκριμένη φωτογραφία που όπως διαβάζω είναι από το νοσοκομείο του Ρίου για να καταθέσω τον απέραντο σεβασμό μου και την αλληλεγγύη μου στους γιατρούς νοσηλευτές ,καθαρίστριες, εργαζόμενους  και όσους δίνουν αυτή την μάχη εκεί έξω!