Όπως φαίνεται, συμβαίνει «και στις καλύτερες οικογένειες». Συμπεριφορές προερχόμενες από ομάδες και ηγεσίες κάποιων χωρών, ξεπερνούν -χωρίς ωστόσο να δικαιολογούν- αντίστοιχες δικές μας εικόνες επέλασης στα πάσης

φύσεως καταστήματα, τις καφετέριες, τις παραλίες, και τις τράπεζες• σκηνές απείρου κάλλους, που, αν δεν είχαν την τραγική τους διάσταση, θα ήταν απλώς κωμικές.

Δυσκολεύονται ακόμα και οι ειδικοί να κατανοήσουν την «ανο(η)σία της αγέλης» στην Αγγλία και την απόφαση διεξαγωγής των Δημοτικών εκλογών στη Γαλλία ή τους εναγκαλισμούς και ασπασμούς, ακόμα και μικρών παιδιών, από τον μεγάλης ηλικίας Πρόεδρο του Μεξικού.

Μέσα σ` όλα αυτά, έννοιες μέχρι πρότινος αντίθετες ή εν μέρει αλληλοαναιρούμενες, όπως, δημόσιος-ιδιωτικός τομέας, ατομική-συλλογική ευθύνη ή τείχη και φραγμοί κοινωνικής, οικονομικής, εθνικής φύσεως, καθώς και κριτήρια γεωγραφικής και άλλης διαφοροποίησης και κατηγοριοποίησης σε επίπεδο κοινωνικών ομάδων ή και χωρών, εξέλιπαν ή αμβλύνθηκαν-προς ώρας τουλάχιστο- καθώς ήρθε ο «κοσμοπολίτης», σαρωτικός ιός με την οικουμενική του διάσταση, να επαναβεβαιώσει την έννοια του πλανήτη, ως «μικρού χωριού».

Αναφορικά με τον ίδιο τον ιό, δεν αρκεί να λειτουργούμε απλώς ως δυνάμει νοσούντες αλλά απαιτείται να έχουμε την ψυχολογία και άρα και τη συμπεριφορά των ήδη νοσούντων, αν θέλουμε να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να νοσήσουμε πραγματικά, ή να διασπείρουμε ανεξέλεγκτα και εν αγνοία μας τον ιό.

Πέραν, όμως, του φόβου της διασποράς του ιού, υφέρπει και ο κίνδυνος διασποράς ενός άλλου «ιού» που σχετίζεται με την αναπαραγωγή πληροφοριών αναφορικά με τον τρόπο ή συγκεκριμένες περιπτώσεις μετάδοσης, ακόμα και οδηγιών αντιμετώπισης, που, παρά τη συνήθως καλή προαίρεση εκείνων που τις διακινούν, συχνά μόνο σύγχυση προκαλούν, πετυχαίνοντας κάποιες φορές το αντίθετο αποτέλεσμα απ` αυτό που επιδιώκουν, από τη στιγμή που δεν προέρχονται από τους εντεταλμένους και αρμόδιους για την ενημέρωση φορείς.

Όσο για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, έχει να κάνει με συνθήκες που, ούτως ή άλλως βιώνει -σε μικρότερη, βέβαια, κλίμακα-στην καθημερινότητά του, τόσο αναφορικά με τις κοπιώδεις προσπάθειες που καταβάλλει, όσο και το βαθμό έκθεσής του σε πάσης φύσεως κινδύνους. Και αν θέλουμε να δείξουμε στην πράξη την ευγνωμοσύνη μας και ότι διαθέτουμε την αναγκαία ενσυναίσθηση, συμμεριζόμενοι την αγωνία όσων βρίσκονται στη μέση του κυκλώνα και δίνουν ανά πάσα στιγμή τη μάχη ανάσχεσης του ιού, υπάρχει τρόπος• θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να γίνουμε -αν δεν είμαστε ήδη- αιμοδότες, «χειροκροτώντας», έτσι, έμπρακτα, όλους εκείνους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.

Οι ανάγκες για αίμα αυτή τη στιγμή, σε συνδυασμό με το φόβο που επικρατεί, φέρνουν το πρόβλημα της αυτάρκειας σε αίμα, στο κόκκινο.

Αν πάλι δεν μπορέσουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, σε κάθε περίπτωση, ας φροντίσουμε να «λάμψει δια της απουσίας μας» από κάθε είδους συγχρωτισμό και χώρο συνάθροισης, η ευθύνη και ευγνωμοσύνη μας για όσους ήδη βρίσκονται και θα χρειαστεί να βρίσκονται, για άγνωστο ακόμα χρονικό διάστημα, στα χαρακώματα αυτού του ιδιότυπου, παγκοσμιοποιημένου, ακήρυχτου πολέμου.