Μια πάγια αρχή της πολιτικής λέει πως ό,τι ωφελεί πολιτικά, βλάπτει οικονομικά κι ό,τι ωφελεί οικονομικά, βλάπτει πολιτικά.

Την αρχή αυτή την βλέπουμε ανάγλυφη μπροστά στα μάτια μας αυτές τις μέρες. Προκειμένου να δράσουμε σαν πολιτικά όντα, σαν μια οργανωμένη κοινωνία, προκειμένου να πειθαρχήσουμε στον περιορισμένο, νέο τρόπο ζωής που μας επιβλήθηκε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε όσο γίνεται καλύτερα την διασπορά της αρρώστιας αναμεταξύ μας, φθειρόμαστε οικονομικά. Φθειρόμαστε σε βαθμό πρωτόγνωρο, πολύ πέρα από τις πεπερασμένες μας αντοχές.

Θα πρέπει να θεωρούμε σίγουρο ότι η μεγάλη πλειοψηφία δεν πρόκειται να τα καταφέρει δίχως μια άνωθεν συνδρομή! Η πολιτεία λαμβάνει συνέχεια μέτρα επί μέτρων, πραγματοποιεί μια σειρά πρωτοβουλίες, προκειμένου να ελαφρύνει όσο γίνεται το οικονομικό φορτίο που έχει πέσει στις πλάτες του καθενός, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη αυτά θα πιάσουν τόπο και αν θα είναι αρκετά. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που -αν τα πράγματα συνεχίσουν να εξελίσσονται με τον τρόπο που εξελίσσονται- πολύ προτού πεθάνουν από τον κορονοϊό θα έχουν προλάβει να πεθάνουν από πείνα.

Ένα σωρό επιχειρηματίες και εργαζόμενοι βρίσκονται σήμερα στο κόκκινο και εξαντλούν τα τελευταία περιθώρια των αντοχών τους. Ανθρωποι δίχως καταθέσεις, δίχως αποθεματικά από τα οποία να μπορούνε να τραβήξουν για να καλύψουν τρέχουσες υποχρεώσεις, άνθρωποι του «μεροδούλι-μεροφάι».

Με κλειστές τις επιχειρήσεις τους, μακριά από την καθημερινή τους εργασία, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αντοχές. Αν η κατάσταση τραινάρει έστω και λίγο παραπέρα από τα τέλη του μηνός τότε πάρα πολλές ελληνικές οικογένειες θα αντιμετωπίσουν σοβαρότατο πρόβλημα επιβίωσης.

Τι να πρωτοπληρώσει ένας άνθρωπος με λιγοστά στην τσέπη λεφτά? Τον άρτο τον επιούσιο? Το ενοίκιο, το νερό, το ρεύμα, τα τηλέφωνα? Όλα εκείνα τα βασικά πράγματα που κάποτε ήταν αυτονόητα τώρα μετατρέπονται σε λερναίες ύδρες. Κοιτάζουν όλοι με ανησυχία το μέλλον και ελπίζουν σε μια κρατική συνδρομή. Συνδρομή που δεν θα πρέπει επίσης να θεωρείται αυτονόητη.

Γιατί η χώρα μόλις ξεπρόβαλε από μια δεκάχρονη κρίση με μια μικρή, αναιμική οικονομία και έναν εξαιρετικά σφιχτό προϋπολογισμό. Σαφώς και είμαστε σε χειρότερη μοίρα από άλλα κράτη –το γνωρίζουμε- αλλά παρ’ όλα αυτά το παλεύουμε. Γιατί –και είναι προς τιμή μας αυτό- έχουμε θέσει σαν υπέρτατο πολιτικό μας στόχο την διάσωση όσο γίνεται περισσότερων ανθρώπινων ζωών. Και προκειμένου να υλοποιήσουμε αυτό προχωρούμε αδιαφορώντας για τις οικονομικές συνέπειες.

Προς το παρόν. Αφού ο κάθε ανθρωπισμός έχει κάποια όρια. Κι ας ελπίζουμε να μη χρειαστεί να τα πλησιάσουμε ή –ακόμη χειρότερα- να τα ξεπεράσουμε.

Του Λεωνιδα Εκιντζόγλου