Πολλές φορές η ελληνική κοινωνία έχει έρθει αντιμέτωπη με ανατριχιαστικές περιπτώσεις εγκλημάτων.
Υποθέσεις οι οποίες “πάγωσαν” τόσο το πανελλήνιο όσο και την αστυνομία. “Άρρωστες συνειδήσεις” και αίμα. Θύματα τα οποία καταγράφηκαν ως “άγρια δολοφονημένα”, μένοντας στο μυαλό όλων μας με τίτλο “στυγερά εγκλήματα” στην ιστορία της Ελλάδας.
Τα “σκοτεινά μονοπάτια του εγκλήματος” μεταφέρονται στον Αύγουστο του 1953, όταν ο Θεόδωρος Δέλγερης βρίσκεται δολοφονημένος. Ένα ειδεχθέστατο έγκλημα που σοκάρει την κοινή γνώμη. Ένα έγκλημα που υφαίνει έναν ζοφερό ιστό μυστηρίου.
Πως όμως φτάνει η αστυνομία στην εξιχνίασή του; Πόσο καθοριστικό ρόλο έπαιξε η ιδέα ενός δημοσιογράφου και η συμβολή μιας γυναίκας με διαισθητικές ικανότητες σε αυτό τον άλυτο γρίφο;
Ας ξετυλίξουμε λοιπόν, το κουβάρι της υπόθεσης.
Ο “Δράκος” της Βουλιαγμένης είχε σκοτώσει εν ψυχρώ στο Μικρό Καβούρι τον 35χρονο δημόσιο υπάλληλο και είχε ληστέψει τα χρήματα της κοπέλας του, της 24χρονης Σοφίας Μαναβάκη. Ο “ματάκιας” δράστης είχε χτυπήσει την ώρα που οι δύο νέοι βρισκόταν σε τρυφερή περίπτυξη.
Η 24χρονη καλεί σε βοήθεια. Έχει τραυματιστεί στην κοιλιά και ελαφριά στο κεφάλι, ενώ δίπλα της ο φίλος της είναι ήδη νεκρός. Η Σοφία Μαναβάκη μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου θα διαφύγει τον κίνδυνο, ωστόσο, η σύγχυσή της είναι μεγάλη και δεν μπορεί να περιγράψει τον δολοφόνο.
Η αστυνομία έκανε ότι μπορούσε αλλά βρισκόταν σε αδιέξοδο, με τον Τύπο να γράφει καθημερινά για τον “Δράκο της Βουλιαγμένης”.
Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ Θεόδωρος Δράκος, ο οποίος κάλυπτε το αστυνομικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα “Ακρόπολη” είχε μια ιδέα. Να προσπαθήσει να αναπαραστήσει τη σκηνή της δολοφονίας, βρίσκοντας στοιχεία με τη βοήθεια της γνωστής μέντιουμ Ελένης Κικίδου. Αν και αρχικά δίστασε, συμφώνησε να μεταβεί στο χώρο του εγκλήματος με τον δημοσιογράφο.
Σαν υπνωτισμένη χρησιμοποιώντας τις σπάνιες “δυνάμεις” της, το μέντιουμ περπάτησε ακριβώς στα βήματα του δολοφόνου και περιέγραψε τη σκηνή με λεπτομέρειες,όπως την έβλεπε στο μυαλό της.
“Ο δολοφόνος τους πλησίασε πολύ κοντά, πίσω από την πλάτη τους, στο πεύκο. Κάθησε εκεί τρία τέταρτα της ώρας και παρακολουθούσε όλη τη συνομιλία. Έπειτα, έφυγε από κει και ήρθε σε αυτό εδώ το πεύκο, πλαγίως σε απόσταση δύο μέτρων. Τη στιγμή αυτή η νέα ήτο ξαπλώμενη κατά γης. Επάνω της ο Δέλγερης, εις τρυφεράν περίπτυξιν. Τότε ο δολοφόνος εκάθησε οκλαδόν και τους σημάδεψε και πυροβόλησε. Είναι ψύχραιμος και έχει φοβερή κακία μέσα του. Δεν είναι κουτός, όσο τον φαντάζονται. Είναι ψηλός, μελαγχρινός, έχει αφήσει τα πέδιλά του μακρυά. Πυροβολεί επανελημμένως και φεύγει προς την αντίθετον κατεύθυνσιν και κρύβεται. Έπειτα, κρύβει το πιστόλι κάτω από το μέρος των βράχων και επανέρχεται προς το θύμα του. Ο Δέλγερης δεν έχει ακόμη ξεψυχήσει. Του πιάνει τον σφυγμό δήθεν και του κλέβει το ρολόι. Κλέβει ακόμη και την τσάντα. Την ανοίγει και παίρνει το πορτοφόλι. Έπειτα εξαφανίζεται προς το λαιμόν. Το ένα του πόδι είναι πληγωμένο από τις πέτρες, όπως έτρεχε ξυπόλυτος. Έχει χαλασμένα δόντια. Του λείπουν πολλά δόντια”, έγραφε στην Ακρόπολη ο Θεόδωρος Δράκος.
Η Ελένη Κικίδου είχε περιγράψει με ακρίβεια το πρόσωπο του δράστη και γνωριζε όχι μόνο που εργαζόταν αλλά και το χαρακτήρα του.
“Το πιστόλι είναι τυλιγμένο με σπάγκους και είναι κάτω από μια πέτρα. Δεν είναι μεγάλο πιστόλι και δεν είναι δικό του. Ο δολοφόνος το έχει κλέψει από καιρό. Είναι αδύνατος, ψηλός φοράει σκούρο παντελόνι και κοντό υποκάμισο. Φορεί τώρα λινά παπούτσια. Πρώτα φορούσε πέδιλα, μεγάλα νούμερο 42. Όχι πολύ εφθαρμένα. Κανείς δεν τον υποπτεύεται. Εργάζεται σ’ ένα εστιατόριο μέσα στην κουζίνα. Δεν βγαίνει έξω. Τη νύκτα μόνο πηγαίνει και κοιμάται στην ύπαιθρο. Το μέρος που μένει δεν έχει δέντρα. Το όνομά του αρχίζει από Σ. Κάτι έχει πάθει αυτός ο άνθρωπος μικρός. Κάτι σοβαρό που του έχει από τότε αναστατώσει τη ζωή. Κάνει τον κουτό, αλλά δεν είναι κουτός. Βλέπω στρατιώτες, αξιωματικούς, μα εκείνος δεν είναι στρατιώτης. Ούτε και και μένει μαζί τους”.
Οι αποκαλύψεις της Κικίδου εκτίναξαν τις πωλήσεις τις εφημερίδας, αλλά έδωσαν πολλά νέα χρήσιμα στοιχεία στην αστυνομία, για το που έπρεπε να ψάξει.
Οι αξιωματικοί της χωροφυλακής κινητοποιούνται και διαπιστώνουν ότι το όπλο του φόνου έχει κλαπεί από το 25ο Σύνταγμα Πεζικού στην Αγία Παρασκευή. Σύμφωνα με στοιχεία, ο δράστης πρέπει να είναι στρατιώτης, ή να έχει απολυθεί πρόσφατα. Χρησιμοποιώντας καταθέσεις μαρτύρων που συχνάζουν στο Μικρό Καβούρι ως ηδονοβλεψίες, οι αστυνομικοί καταλήγουν στον πιθανότερο ύποπτο: τον 25χρονο Μιχάλη Στεφανόπουλο, ο οποίος, είχε απολυθεί πρόσφατα διμήνου από το έν λόγω στρατόπεδο και έχει έντονη ουλή στο λαιμό από παλιότερη οδοντιατρική επέμβαση.
Στις 2 Σεπτεμβρίου ο Στεφανόπουλος συλλαμβάνεται στο Λυκαβηττό. Τα αποτυπώματά του ταιριάζουν και ο ίδιος ομολογεί ότι έκανε το έγκλημα. Ψυχοπαθητικό άτομο, με σεξουαλικά προβλήματα, αποδεικνύεται ότι είναι ένοχος και για προγενέστερη πάρα λίγο θανατηφόρα επίθεση σε ζευγαράκι στο ίδιο σημείο. Θα καταδικαστεί σε θάνατο και θα εκτελεστεί στις 10 Αυγούστου 1954.
Η Ελένη Κικίδου με τη διόρασή της, τα είχε καταφέρει. Είχε βοηθήσει καθοριστικά στην διαλεύκανση της υπόθεσης, παρά το μεγάλο ψυχικό κόστος για την ίδια.
“Ήταν πολύ άγριο πράγμα για μένα ήταν μια τραγωδία. Αρρώστησα ψυχικά για τρεις μήνες, επειδή είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, αλλά και συναισθηματικά”, θυμόταν για χρόνια αργότερα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι είχε ζητήσει δύο φορές η ελληνική αστυνομία τη βοήθειά της και να εξιχνιάσει πολύκροτες υποθέσεις που είχαν συνταράξει το πανελλήνιο. Η μία ήταν του “δράκου της Βουλιαγμένης” και η άλλη το έγκλημα στον Κολωνό. Μετά σταμάτησε, καθώς το ψυχικό κόστος ήταν δυσβάσταχτο. Όπως έγινε γνωστό προσέφερε τις υπηρεσίες της αφιλοκερδώς.
Η Ελένη Κικίδου, δεν επιθυμούσε να την αποκαλούν μέντιουμ, γιατί ήθελε να διαχωρίσει τη θέση της από το ρόλο των μέντιουμ και των χαρτοριχτρών της εποχής. Αυτοσυστηνόταν ως διαισθητική. Ως άνθρωπος, δηλαδή που διέβλεπε και διαισθανόταν, κυρίως επειδή βίωνε μέσω της ενσυναίσθησης και της πρόβλεψης. Θεωρήθηκε από τις σοβαρές περιπτώσεις ατόμων με πνευματικές ικανότητες.
Πηγές: Mixanitouxronou.gr
Astinomiko.gr
Vivlio –life.gr