Στην Αθήνα λένε νούμερα. οκτώ νεκρούς συνολικά η Καστοριά. Στην Καστοριά όμως δεν βλέπουμε νούμερα. Βλέπουμε ανθρώπους.
Βλέπουμε συγγενείς πίσω από τα νούμερα, φίλους, συμπολίτες πρόσωπα με τα οποία μαζί πήγαμε σχολείο, μαζί μεγαλώσαμε παίξαμε, περπατήσαμε, δουλέψαμε, ονειρευτήκαμε, συνεργαστήκαμε γελάσαμε ή τσατιστήκαμε μερικές φορές μαζί τους σε κάθε περίπτωση όμως βλέπουμε ΔΙΚΟΥΣ μας ανθρώπους.
Κι όταν αυτούς τους ανθρώπους τους χωνουμε στο χώμα, κλαίμε επάνω στους τάφους τους και δυστυχούμε από την ορφάνια μας.
Είμαστε μια μικρή πόλη φτωχή πόλη στην άκρη του ελλαδικού χάρτη και δεν έχουμε την παραμικρή πολυτέλεια να χάνουμε νέους ανθρώπους από το δυναμικό μας γιατί δεν μπορούμε έυκολα να τους αναπληρώσουμε
Γι αυτό και είμαστε υπερ των μέτρων
Για την δική μας προστασία.
Για να αποφύγουμε κι άλλους νεκρούς και το χάσιμο κι άλλων αγαπημένων μας προσώπων