Λέξεις που  ταιριάζουν  γάντι νομίζω στην κατάσταση που εμείς οι Καστοριανοί ξεκινήσαμε να βιώνουμε από την ογδόη βραδινή της 31ης Μαρτίου 2020 με τα αυξημένα μέτρα καραντίνας που ελήφθησαν για την περιοχή μας.

Το βλέπαμε να έρχεται, είναι η αλήθεια, αλλά αισιοδοξούσαμε ότι κάτι μπορεί και να το απέτρεπε την τελευταία στιγμή. Μόνο που αυτό το ‘κάτι’ δεν συνέβη και τα μέτρα επιβλήθηκαν.

Πλήρες μπλοκάρισμα του οικισμού της Μεσοποταμίας και πλήρης απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 το βράδυ σε επίπεδο νομού. Μερικοί πίστεψαν πως
ο ιός απαιτεί κατοχικά μέτρα τύπου Βέγγου σκιάς και στεν κοματαντούρ για να αποβληθεί από τις ζωές μας.
Ετσι από την τρίτη  το βράδυ λουφάζουμε πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες μέσα στα σπιτικά μας με φώτα χαμηλωμένα και φωταύγειες αποκλειστικά της τηλεόρασης, κρεμάμενοι από τα χείλη του αρχιστρατήγου Τσιόδρα που φέρνει ολίγον του Ηλιόπουλου, αλλά μας εμψυχώνει ωσάν νέος Κολοκοτρώνης.
Κλαίμε για τα απωλεσθέντα μας μισθά, κλαίμε για τις επιχειρήσεις μας που πήγανε καλιά τους και κατεβάσανε ρολά, κλαίμε και για τον ψόφιο τουρίστα του καλοκαιριού που –απ’ ότι φαίνεται- θα του αναγείρουμε μνημείο περίλαμπρο “τω αγνώστω tourist” κι ανήμερα του δεκαπεντάγουστου θα του καταθέτουμε στεφάνι….
Κλαίμε για τα χωράφια μας που δε θα βγάλουν εφέτος πια σπαρτά και δεν θα μας δώσουν ντοματούλες κι αγγουράκια, κλαίμε και για της λαμπρής τα κοκορέτσια και τ’ αρνιά, τις χαρές που ροβολήσανε από δω κι εχαθήκαν, κλαίμε για κείνα τα έρμα μας τα Β6 τα οδοιπορικά τα ντιπ ακυρωμένα.
Μια βόλτα όλη κι όλη είχαμε και μείς ρε άπονο αφεντικό, μας λένε οι γάτες και σκύλοι με μάτια δακρυσμένα, και σεις την πετσοκόψατε

. Που να προλάβουμε τα έρμα τα ζωντανά να ενεργηθούμε στα δεκαπέντε σας λεπτά με το ρολόι!
Αρε άτιμε ιέ τι μας κάμνεις! Αρε τι μας κάμνεις!
Ποτέ τόσοι πολλοί δεν κάθισαν σε καναπέδες επί τόσο πολύ, που θάλεγε κι ο σερ Ουίνστον…

Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου