• Η τακτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση για την προστασία του γενικού πληθυσμού από τον κορωνοιό δεν είναι εδώ που τα λέμε ιδιαίτερα ευχάριστη ή λειτουργικά αψεγάδιαστη.

Σα να ‘χει πατηθεί ένα γιγάντιο pause κι όλο το σύστημα να ‘χει για λίγο παγώσει στη θέση του, όπως οι ηθοποιοί στις παλιές ταινίες του Δαλιανίδη.

• Οι άνθρωποι δυσανασχετούν έγκλειστοι στα σπίτια τους και ρέπουν προς διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Η οικονομία διαλύεται και ένας ολόκληρος λαός έχει αρχίσει να ζει τρώγοντας τις σάρκες του ή –κατά πως το είχε θέσει στην δίκη του ο Σωκράτης- με «δαπάνες του Πρυτανείου».

• Η τακτική όμως αυτή έχει φέρει θεαματικά αποτελέσματα. Οι καμπύλες προσβολής και καταλήξεων στην χώρα μας εμφανίζουν σημαντικότατες διαφοροποιήσεις από τις αντίστοιχες ξένων (και πολύ πιο προηγμένων υγειονομικά από εμάς) χωρών. Ακόμα και μετά από στατιστικές αναγωγές των κρουσμάτων και των θανάτων στον γενικό πληθυσμό. Ο στόχος δείχνει να επιτυγχάνεται αλλά αυτή η επιτυχία ακριβώς, παραδόξως, από ένα μέρος της κοινής γνώμης ερμηνεύεται διαφορετικά.

• Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αποδίδουν τις μικρές τιμές κρουσμάτων και θανάτων όχι στην κολοσσιαία προσπάθεια της κοινωνίας, ούτε στην οργάνωση και στα αυστηρά μέτρα αστυνόμευσης που έχει επιβάλει η κυβέρνηση. Την αποδίδουν στην υποτιθέμενη αδυναμία του ίδιου του ιού.

• Με λίγα λόγια το ίδιο το γεγονός ότι νικάμε οδηγεί σε μια απίστευτη υποτίμηση του εχθρού.

Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου