Θα είναι ωραίο όταν μία μέρα θα επιστρέψουμε για να απολαύσουμε όλη την ελευθερία, την ελευθερία να αναπνέουμε, να ζούμε με πλήρη συναισθήματα, να νιώθουμε τον ήλιο στο δέρμα αλλά και τη βροχή.

Θα καταλάβουμε τι έχουμε θεωρήσει ως δεδομένο, θα αναθεωρήσουμε  με τον ενθουσιασμό του ταξιδιώτη, ανακαλύπτοντας ξανά στις γωνίες ομορφιάς που δεν είχαν παρατηρηθεί ποτέ πριν.

Ίσως τρέχαμε πολύ γρήγορα. Ίσως ήμασταν πολύ βιαστικοί. Ίσως ήμασταν εκεί αλλά δεν ήμασταν πραγματικά εκεί. Ίσως να χάσαμε το καλό.

Ίσως ζύγιζαμε τα πάντα πάρα πολύ χωρίς να διακρίνουμε μεταξύ περιττών και απαραίτητων, μεταξύ παρουσίας και απουσίας. Ίσως υποσχεθήκαμε πάρα πολλά χωρίς να κρατήσουμε αρκετά: Θα σε επισκεφτώ, θα επικοινωνήσω, θα σε ενημερώσω.

Έτσι, προσπάθησαν να μας προειδοποιήσουν, με πολύ κρύο, με πολύ ζέστη, με παλίρροιες και αστέρια αλλά δεν το πήραμε χαμπάρι. Δεν το καταλάβαμε. Ίσως πρέπει να ζωγραφίσουμε όλα τα καλά απο αυτή την ιστορία, αυτή η θλιβερή ιστορία, μπορεί να μας διδάξει.

Έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε μέσα μας, να καταλάβουμε τι και πού μπορούμε να βελτιώσουμε, πόσα μπορούμε να μάθουμε. Και αν όλοι το κάναμε, τίποτα απ ‘ όσα συμβαίνουν δεν θα αναιρεθεί. Όλα θα εξυπηρετήσουν. Όλα θα μας δώσουν ορμή.

  Τίποτα δεν θα πάει χαμένο πια.

Και τότε θα επιστρέψουμε στη χαρά και θα καταλάβουμε το νόημα της ζωής, θα εκτιμήσουμε κάθε μικρό πράγμα με τη μεγάλη αξία του.

Πάρα πολύ εγωισμό, πάρα πολλή αδιαφορία, υπερβολική ηλιθιότητα, υπερβολική υπεροχή θα βρεθούν στη γωνία.

Θω να πιστεύω ότι θα είναι έτσι.

Εδώ, τώρα πρέπει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να δεσμευόμαστε έτσι ώστε αυτός ο “πόλεμος”, δικός μας, να κερδηθεί από όλους μας για όλους μας.