Την παρουσία αρκούδων στα ορεινά την είχαμε δεδομένη.

Στα ημιορεινά και στα καλλιεργημένα πεδινά την κρίναμε ως πολύ πιθανή. Αλλά ότι θα ζούσαμε και κείνη την μέρα που οι αρκούδες θα μπαίνανε για μια βόλτα μέσα στην ίδια μας την πόλη, ε αυτό δεν το είχαμε ποτέ μας φανταστεί… Αν το καλοσκεφτούμε όμως, δεν υπάρχει και κάτι το ιδιαίτερα περίεργο σε όλο αυτό.

Οι αρκούδες είναι ζώα άγρια, συνηθισμένα στο να διατηρούν αποστάσεις από τους ανθρώπους, εφ’ όσον βέβαια κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Οπου εμείς πηγαίναμε, εκείνες αποτραβιόνταν, από σωφροσύνη περισσότερο, παρά από ευγένεια. Οπου μας βλέπανε οπισθοχωρούσαν και φεύγανε μακριά μας. Το θέμα όμως είναι, πως, εδώ κι έναν μήνα, δεν μας έχουν δει καθόλου.

Πουθενά. Ούτε σε κορυφές, ούτε σε κοιλάδες, ούτε σε ρουμάνια και πλαγιές, ούτε σε χωράφια, σε δρόμους σε λιβάδια, ΠΟΥ_ΘΕ_ΝΑ! Που πήγανε μωρέ όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιούνται. Και μιας και δεν υπάρχει πια ανθρωποσυνάντηση σαν ερέθισμα ικανό να τις συγκρατήσει, έκαναν αυτό που ήταν αναμενόμενο: Επεξέτειναν τον ζωτικό τους χώρο προς πάσα κατεύθυνση. Δοκιμαστικά.

Άρχισαν να προχωρούν προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα περιμένοντας ότι ανά πάσα στιγμή κάπου θα ξαναπέφτανε επάνω μας. Ούτε κι αυτό συνέβη! Κι έτσι, περπάτα- περπάτα κατάφεραν να εισχωρήσουν έως τις παρυφές της κυρίως πόλης.

Που να φανταστούν οι καημένες ότι ένας άλλος -πολύ μικρότερος από αυτές κι αόρατος οργανισμός- θα μας φόβιζε τόσο πολύ ώστε να κλειστούμε για μήνες ολόκληρους στα σπίτια μας….

Αρκούδες βλέπεις είναι οι καημένες. Δεν είναι φιλόσοφοι!

Αλέκτωρ εφώνησε