sentranews.gr

Συγκλονισμένοι είμαστε όλοι από την τραγωδία που βιώνει ο πλανήτης μας, αλλά και ο μαρτυρικός μας τόπος από την παρουσία της λοιμικής επιδημίας που μας στέρησε τη δυνατότητα της συμμετοχής μας στις ιερές ακολουθίες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος και τη βιωματική μας συμμετοχή στο Πάθος του Χριστού. Αναμένουμε απόψε, έστω και μακριά από τους ναούς μας, χωρίς τη συμμετοχή μας στο Ποτήριο της Ζωής, να ακούσουμε τον απαστράπτοντα άγγελο να πληροφορεί και εμάς, όπως τις μυροφόρες, ότι «ηγέρθη (ο Κύριος), ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν»[1].

Ανάσταση! Μία λέξη που περικλείει ολόκληρο το περιεχόμενο της πίστεως, το νόημα του Ευαγγελίου και το σκοπό της Θείας Ενανθρωπήσεως.

Είναι το σημαντικότερο γεγονός της Θείας Οικονομίας, γιατί «ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών»[2]. Η άρνηση και η αμφισβήτηση αυτού του ιστορικού γεγονότος μηδενίζει ολόκληρο τον χριστιανισμό και διαλύει το οικοδόμημα της σωτηρίας του ανθρώπου.

Η Ανάσταση του Χριστού, ακόμη, είναι ο στόχος και το αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού προς το ανθρώπινο γένος. Μας το βεβαιώνει ο μαθητής της αγάπης : «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ  ἔχῃ ζωήν αιώνιον»[3]. Γεγονός αγάπης, λοιπόν, η Ανάσταση του Χριστού.

Και πρώτον, πρόκειται για μία αγάπη που δεν μπορεί να την ονομάσει κανείς οίκτο η ελεημοσύνη, αλλά πραγματική φιλία, δηλαδή φιλανθρωπία, όπως την συναντούμε στα ιερά κείμενα της Εκκλησίας. Γιατί, ενώ ο Θεός μπορούσε να νικήσει με τη δύναμή Του τους δύο αιωνίους εχθρούς, τον θάνατο και τον διάβολο, και να χαρίσει συγκαταβατικά στον άνθρωπο τη σωτηρία, απεναντίας γίνεται άνθρωπος στα πανάχραντα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, η θεία φύση ενωμένη με την ανθρώπινη, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, νικά τον θάνατο, για να μπορούν εν συνεχεία οι άνθρωποι ενωμένοι με τον Θεό να νικούν και να καταπατούν κι αυτοί τους δύο αυτούς εχθρούς.

Πόσο συγκινητικά είναι τα λόγια που απευθύνει ο Χριστός στον καθένα μας χρησιμοποιώντας το στόμα του ιερού Χρυσοστόμου : «Εγώ είμαι πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ένδυμα, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιον… Εγώ και θα σε υπηρετήσω· διότι ήλθα να υπηρετήσω, όχι να υπηρετηθώ… Ανέβηκα επάνω εις τον Σταυρόν δια σε· ετάφην δια σε· εις τον ουρανόν άνω δια σε παρακαλώ τον Πατέρα· κάτω εις την γην εστάλην από τον Πατέρα ως μεσολαβητής δια σε. Όλα δι  ἐμὲ είσαι συ· και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος του σώματος. Τι περισσότερον θέλεις;»[4].

Δεύτερον, η Ανάσταση του Χριστού και η συνανάσταση του ανθρώπου είναι η περίληψη του ορθοδόξου ήθους, του νοήματος της ορθοδόξου πίστεώς μας, αλλά και ο τελικός σκοπός της ζωής του ανθρώπου. Γι’ αυτό κι εμείς οι Ορθόδοξοι κατά την Μεγάλη Παρασκευή, κηδεύουμε τον Θεό της αγάπης που «ήπλωσε τας παλάμας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα»[5], αλλά πανηγυρίζουμε συγχρόνως την νέκρωση του θανάτου, την κατάργηση του Άδου και την ανάσταση των νεκρών. Γι’ αυτό και ψάλλουμε, μαζί με την Κασσιανή την υμνογράφο, πως ο Χριστός «τεθείς εν τάφω, ζωαρχική παλάμη, τα του θανάτου, κλείθρα διεσπάραξε, και εκήρυξε τοις απ αἰῶνος εκεί καθεύδουσι, λύτρωσιν αψευδή, γεγονώς νεκρών πρωτότοκος»[6].

«Σταυρώθηκε θεληματικώς για να αποσπάσει κοντά του όσους δεν σταυρώθηκαν με την θέλησή τους. Καταδέχθηκε τον θάνατο για να ζωοποιήσει όσους βρισκόμασταν υπό τη σκια του θανάτου… Γι’ αυτό και καταφρονείται ο θάνατος από εμάς ως ασθενής. Δεν τον φοβόμαστε πλέον, αλλά τον καταπατούμε!»[7], θα προσθέσει ο θαυμαστός Ιεράρχης της Καισαρείας Μέγας Βασίλειος.

Γίνεται ο Χριστός έτσι όμοιος με εμάς εκτός από την αμαρτία, φοράει αναμάρτητα ως σάρκα Του τη σάρκα του ανθρώπου και την αγιάζει, «χύνεται σαν μύρο στο βόρβορο της δυσωδίας και μετατρέπει την δυσωδία σε ευωδία. Ζει την απλή καθημερινή ζωή του ανθρώπου και της δίνει νόημα… υποφέρει, θλίβεται και αγωνιά»[8] για να βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο.

Όπου κι αν βρεθούμε, βρίσκεται μαζί μας ο Χριστός.

«Αν βρεθούμε στην αγωνία, ο Χριστός είναι δίπλα μας.