Επίσημα καταγεγραμμένοι 353.000 νεκροί και άλλοι τόσοι ξεριζωμένοι και διασκορπισμένοι αγνούμενοι, αποτελούν για εμάς τους Πόντιους μία μνήμη στοιχειωμένη στην ψυχή. Μία ανοιχτή πληγή που εξακολουθεί να αιμορραγεί.

Ο Γιώργος Ανδρεάδης μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του αναδύει όλο το δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού, από την αρχή έως τις μέρες μας.

Για όσους δεν γνωρίζουν ο συγγραφέας του έργου γεννήθηκε στις προσφυγικές παράγκες της Καλαμαριάς το 1936. Ο πατέρας του Κυριάκος Ανδρεάδης υπήρξε βουλευτής στη Βουλή του Ανεξάρτητου Πόντου στο Βατούμ. Τελείωσε με υποτροφία το Κολέγιο ΑΝΑΤΟΛΙΑ της Θεσσαλονίκης και σπούδασε Πολιτική Οικονομία στο πανεπιστήμιο του Φράυμπουργκ της Γερμανίας. Είναι κάτοχος της γερμανικής και αγγλικής. Από νεαρής ηλικίας τον απασχόλησε κάθε τι που είχε σχέση με τον Πόντο και Ποντίους. Επισκέφτηκε τη Μαύρη Θάλασσα 52 φορές από το 1960 μέχρι τώρα.

Στις 4 Δεκεμβρίου 1998 κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης του απηγορεύθει η είσοδος στην Τουρκία και του επεδόθη έγγραφο απελάσεως με αιτιολογία τρία ΧΧΧ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, το βιβλίο του βραβεύτηκε το 1992 στην Κωνσταντινούπολη με το βραβείο ΙΠΕΚΤΣΗ. Το Δεκέμβριο του 2000, η Ακαδημία Αθηνών, βράβευσε το συγγραφέα, δια χειρός του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο δια το συγγραφικό του έργο. Επίσης, η ιστορία της ηρωίδας μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο στην Τουρκία, το 2004, από την Yesim Ustaoglou, στην ταινία με τίτλο “Περιμένοντας τα σύννεφα”, μια κοινή τουρκική, γαλλική και ελληνική παραγωγή που κέρδισε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κωνσταντινούπολης και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Περίληψη:

….Δραματική ήταν η συλλογή αυτών των παιδιών. Τα παιδιά στο αντίκρυσμα του Έλληνα παπά, δασκάλου και Τούρκου αστυνομικού, τους οποίους ούτε καν γνώριζαν, αρνιόντουσαν να τους ακολουθήσουν. Η ταλαιπωρία της εξορίας και η πείνα που πέρασαν θέριωνε μέσα τους το φόβο να ακολουθήσουν αγνώστους ανθρώπους. Αγκάλιαζαν τους “θετούς” γονείς τους και με κλάματα ο αστυνομικός και με βία αποσπούσε για να τα πάρει και να τα φέρει στο στρατόπεδο. Η εργασία αυτή κράτησε εβδομάδες, μέχρις ότου συγκεντρωθούν όλα τα χαμένα ορφανά. Συγκινητική η σκηνή στην αυλή του άμοιρου Χατζή Εμίρ του μπαλωμάτη των παπουτσιών όταν η επιτροπή έφτασε και στη δική του αυλή. Δύο χρόνια τώρα μεγάλωσε δίπλα του τα δύο ορφανά αγόρια και τα αγάπησε πολύ. Είχε οκτώ κορίτσια και κανένα αγόρι. Τώρα που απέκτησε δύο αγόρια ήρθαν να του τα πάρουν. Έκλαιγαν τα δύο ορφανά, έκλαιγε και ολόκληρη η φαμίλια του Χατζή Εμίρ, αλλά ο νόμος είναι νόμος κυρίως όταν αντιμετωπίζει αδυνάτους.

Απόσπασμα:

Η ιστορία αυτή καταγράφτηκε για όλους εσάς, που θα ζήσετε μετά. Κανένας πόλεμος δεν υπήρξε ποτέ ευγενής. Όλοι οι πόλεμοι φέρνουν στην επιφάνεια, ό,τι κακό κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Χειρότερη μορφή πολέμου, με τις μεγαλύτερες αγριότητες είναι: Ο θρησκευτικός, ο εθνικιστικός, ο φυλετικός και ο εμφύλιος. Το κακό, που έγινε τα χρόνια εκείνα στον Πόντο, ήταν λίγο απ’ όλα αυτά. Ήταν και θρησκευτικός, ήταν και εθνικιστικός ήταν και φυλετικός, ήταν και εμφύλιος.

Με πάθος και γλαφυρό ύφος, ο συγγραφέας καταγράφει τα πραγματικά γεγονότα. Προβάλλεται η Γενοκτονία και στοχεύει στην ιστορική αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων. Διαβάζεις το βιβλίο και βουρκώνεις. Αναρωτιέσαι σε τι έφταιξε αυτός ο τίμιος λαός και δοκιμάστηκε τόσο απάνθρωπα.

Μια συγκινητική- τραγική ιστορία του κουρασμένου Ελληνισμού, ο οποίος, κατάφερε να διατηρήσει το ήθος και το φρόνιμα υψηλό που η παράδοση και η Ορθοδοξία του εκληροδότησε.

 Η ΤΑΜΑΜΑ ας μείνει ένα μνημόσυνο στις χιλιάδες των μαρτύρων μας.

Την πατρίδα μ’ έχασα,

άκλαψα και πόνεσα

Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι

ν’ ανασπάλω κι επορώ…

Την πατρίδα μου έχασα

έκλαψα και πόνεσα

Κλαίω και νοσταλγώ όι όι

να ξεχάσω δεν μπορώ….

Η κατάλληλη έκφραση που συνοψίζει όλες τις πράξεις και τα συναισθήματα, είναι η παρακάτω:

“ΦΥΓΑΜΕ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΠΗΡΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΕΔΩ ΌΜΩΣ ΤΑ ΦΕΡΑΜΕ ΟΛΑ”.

Και το ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζεται…