Ποια ήταν η “Εταιρία Δολοφόνων” και ποια ήταν η δράση της?  Πως αποκαλύφθηκε; Ποιοι τη στελέχωναν;

Αυτή την ιστορία θα θυμηθούμε σήμερα, ξετυλίγοντας το κουβάρι της. Και τι συγκλονίζει περισσότερο; Το γεγονός ότι ήταν άνθρωποι υπεράνω  πάσης υποψίας ικανοί για τα χειρότερα εγκλήματα.

Ονομάστηκε “Εταιρεία Δολοφόνων”.  Είναι η επωνυμία που δόθηκε σε μια εγκληματική οργάνωση, η οποία προσέγγιζε ηλικιωμένους και στη συνέχεια τους δολοφονούσε για να επωφεληθούν τα μέλη της από τις διαθήκες τους, τις οποίες πλαστογραφούσαν. Η δράση της αποκαλύφθηκε το Πάσχα του 1987.

Ιθύνων νους της συμμορίας αυτής υπήρξε ο δικηγόρος Χρήστος Παπαδόπουλος. Ένας άνθρωπος πρότυπο του επιτυχημένου πολίτη, πρώην Δήμαρχος Χαλκηδόνας, οικογενειάρχης και πατέρας τριών παιδιών. Όταν αποκαλύφθηκε εμπλοκή του σε οκτώ δολοφονίες ηλικιωμένων ήταν 51 ετών…

Μεταξύ άλλων συμμετείχαν στη συμμορία οι:

• Βασίλειος Πλατανιώτης, δικαστικός επιμελητής. Εμφανιζόταν ως επίδοξος “γαμπρός” στις ηλικιωμένες κυρίες που ήταν στόχοι της οργάνωσης. Κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους ταυτόχρονα με την πρόσβαση στο σπίτι τους. Σε συνεννόηση με τον Παπαδόπουλο, μελετούσαν τις κινήσεις των θυμάτων και εκτελούσαν μεθοδικά το αποτρόπαιο έργο τους.

• Ιωάννης Πάμπρης, εργολάβος. Ήταν ο άνθρωπος που αναλάμβανε να εξαφανίζει τα πτώματα, ο “νεκροθάφτης” της συμμορίας.

• Νικόλαος Πέππας, έμπορος. Ήταν ο αρχηγός του Παπαδόπουλου και μαζί κατέστρωναν τα σχέδια της εγκληματικής δραστηριότητας της “εταιρίας” τους.

• Γεώργιος Ξανθόπουλος, θυρωρός. Ήταν ο “τσιλιαδόρος” της “εταιρείας”.

• Γεωργία Παπανικολάου, νοικοκυρά, σύζυγος δικαστικού επιμελητή, η οποία στο τέλος αποδείχτηκε πιο στυγνή εγκληματίας και από τον εμπνευστή της “εταιρίας”.

Αυτά ήταν τα βασικά μέλη ενώ ανάλογα με την υπόθεση εκτέλεσης που αναλάμβαναν συμμετείχαν και άλλα πρόσωπα, πάντα με χαμηλό προφίλ του οικογενειάρχη και χαμηλών τόνων. Συμβολαιογράφοι, δικαστικοί επιμελητές, ψευδομάρτυρες, ειδικοί πλαστογράφοι (για τις διαθήκες των θυμάτων).

Το τελευταίο θύμα αποκάλυψε την ανατριχιαστική δράση της “εταιρείας”.

Το 1986 ο εφοπλιστής Χαράλαμπος Τυπάλδος αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών. Βρέθηκε νεκρός στα γραφεία της ναυτιλιακής στον Πειραιά και ο θάνατός του αποδόθηκε σε καρδιακή προσβολή. Όταν ένα άγνωστο πρόσωπο, ο Νίκος Πέππας, εμφανίστηκε στη διαθήκη του εκλιπόντος, η σύζυγος και η κόρη ανέθεσαν στον ιδιωτικό ντετέκτιβ Κωνσταντίνο Σπύρου να διερευνήσει το θέμα. Το κουβάρι που οδήγησε στην μακάβρια δράση της εταιρίας δολοφόνων, άρχισε να ξετυλίγεται.

Χάρη στην έρευνα του ιδιωτικού ντετέκτιβ Σπύρου, ο Παπαδόπουλος και τα άλλα μέλη της συμμορίας του κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Στο δικαστήριο ο Παπαδόπουλος μιλούσε με κυνισμό και προσπάθησε να φτιάξει ένα προφίλ “Ρομπέν των φτωχών” αφού υποστήριζε ότι με τα χρήματα των πλούσιων νεκρών χρηματοδοτούσε φτωχούς ανθρώπους που το είχαν ανάγκη. Έφτασε στο σημείο μάλιστα να πει ότι: “κλοπές και ληστείες είναι κοινωνικές πράξεις”.

“Ήμουν εγκέφαλος – ανεγκέφαλος. Τότε είχαν πάρει τα μυαλά μας αέρα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να τα κάνουμε όλα αυτά. Φτάσαμε σε ακραίες καταστάσεις. Όμως, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, η δράση μας είχε ιδεολογικό υπόβαθρο. Από μικρό παιδί είχα αριστερή συνείδηση. Σε καμία διαθήκη δεν υπήρχαν λιγότεροι από πενήντα κληρονόμοι, συνήθως ήταν από 70-100, ενώ στην υποθέση του Τυπάλδου παρακαλώ ήταν 156. Δηλαδή, εγώ δεν τα έκανα όλα αυτά για τον εαυτό μου, αλλά για να  βγάλω τον φτωχό από την πείνα του. Τότε πίστευα ότι έχει μεγαλύτερη αξία να φάνε ψωμί 150 άνθρωποι, από τη ζωή ενός 85χρονου ή 90χρονου”.

Σε άλλο σημείο ανέφερε: ” Δολοφονήθηκαν άνθρωποι αλλά με επιστημονικό τρόπο, δεν υπήρξε βασανισμός του θύματος, δεν αντιλαμβανόταν τίποτα… μειώνονταν οι τύψεις και ελαφρύνεται η συνείδηση μου καθώς υπήρξε και ιδεολογικό υπόβαθρο”.

Ο Παπαδόπουλος, καταδικάστηκε σε 8 φορές σε θάνατο και 25 χρόνια κάθειρξη, ποινή η οποία δεν εκτελέστηκε και μετατράπηκε σε ισόβια. Οι άλλες καταδίκες ήταν:

Πέππας: δις ισόβια και 13,5 χρόνια κάθειρξη

Πλατανιώτης: 22,5 χρόνια κάθειρξη

Πάμπρης: 17 χρόνια κάθειρξη

Παπανικολάου: 15,5 χρόνια κάθειρξη

Ξανθόπουλος: 12 χρόνια κάθειρξη

Ο Παπαδόπουλος κλείστηκε στις φυλακές της Κέρκυρας χωρίς να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα. Ήταν ένας ήσυχος κρατούμενος και μάλιστα πήρε άδεια από την οποία επέστρεψε κανονικά στο κελί του. Όμως το 2001 ο εγκέφαλος της σπείρας είχε αλλά σχέδια. Στη δεύτερη άδεια που έλαβε δεν επέστρεψε πίσω στις φυλακές. Εντοπίστηκε αργότερα σε διαμέρισμα στην Κυψέλη και οδηγήθηκε στις φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης, όπου έμεινε έως το 2008. Τότε αξιοποίησε το νόμο και αποφυλακίστηκε μετά από σχετική αίτηση. Το επόμενο χτύπημα ήταν στα σκαριά.

Ο αποφυλακισθείς Παπαδόπουλος, άνοιξε γραφείο και ασχολείτο με τελωνειακές και φορολογούμενες υποθέσεις. Όλα έδειχναν αυτό που δήλωνε: ότι δηλαδή κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του. Το 2011 και ενώ ήταν ήδη 73 ετών, βρέθηκε ξανά κατηγορούμενος για την απαγωγή μιας 57χρονης γυναίκας. Επρόκειτο για μια κοσμική της Αθήνας, την οποία προσέγγισε με σκοπό να σφετεριστεί την περιουσία της. Ήταν χήρα ενός από τους μεγαλύτερους αντικέρ και βρέθηκε στο στόχαστρο του Χρήστου Παπαδόπουλου. Την άτυχη γυναίκα, ο Παπαδόπουλος και ένας 50χρονος συνεργός του, την κρατούσαν σε ένα σπίτι στη Συκιά Ξυλοκάστρου. Το σπίτι αποκαλύφθηκε από ένα “λάθος” της καθαρίστριας. Η γυναίκα μπήκε σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων και συνεργάστηκε με τις αρχές.

Τι απέγιναν τα υπόλοιπα μέλη της…Εταιρίας;

Η Γεωργία Παπανικολάου είναι ελεύθερη, αφού εξέτισε τα 2/3 της ποινής της.

Ο Βασίλης Πλατανιώτης πέθανε στις φυλακές Κορυδαλλού.

Ο Ιωάννης Παμπρής, αποφυλακίστηκε και λίγους μήνες αργότερα πέθανε από φυσικά αιτία. Και αυτός είχε εκτίσει τα 2/3 της ποινής του.

Ο Γιώργος Ξανθόπουλος αυτοκτόνησε μέσα στη φυλακή.

Η υπόθεση αυτή αποτέλεσε για την εποχή της δεκαετίας του 1980 πρωτοφανή εγκληματική περίπτωση στα δικαστικά χρονικά της Ελλάδας. Ήταν ένας συνδυασμός οικονομικού εγκλήματος, οργανωμένου εγκλήματος και εγκλημάτων ακραίας εκδήλωσης βίας κατά συρροή. Το σημαντικό στην υπόθεση αυτή ήταν ότι πολλοί εκ των δραστών των ειδεχθών εγκήμλατων ήταν άτομα υψηλού μορφωτικού επιπέδου, γεγονός που τους καθιστούσε πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας και τους παρείχε, σε συνδυασμό με την κοινωνική τους θέση, περισσότερα όπλα ως προς την τέλεση των εγκλημάτων και αυξημένες άμυνες ως προς την συγκάλυψή τους για πολλά χρόνια. Τέλος, το γεγονός ότι την εκτεταμένη παράνομη δράση μιας τόσο μεγάλης και δομημένης εγκληματικής ομάδας, την αποκάλυψε σε πρώτο στάδιο ένας ιδιωτικός αστυνομικός – ερευνητής και όχι οι Διωκτικές Αρχές, έδωσε μια καλή αφορμή για γόνιμο προβληματισμό ως προς τη βελτίωση του πλαισίου λειτουργίας της Ελληνικής Αστυνομίας.

Πηγές: mixanitouxronou.gr

               el.m.wikipedia.org