• Η Καστοριά είναι αμφιθεατρική. Που σημαίνει πως εξ ορισμού δεν είναι πόλη που προσφέρεται ιδιαίτερα για ποδηλασία. Μόνον η παρόχθια ζώνη της και οι νέες συνοικίες είναι κατάλληλες για αυτό το μέσο μετακίνησης
. Αλλά, από κάθε άποψη μπορούν να κριθούν επαρκείς. Γι αυτό και είναι πάρα πολλοί εκείνοι οι καστοριανοί -άτομα κάθε ηλικίας και φύλλου- που παίρνουν κάθε μέρα το ποδηλατάκι τους και βγαίνουν με αυτό στην αγορά ή κάνουνε τον γύρο της λίμνης.
• Ψυχαγωγούνται, αθλούνται, μετακινούνται, πολύ πιο γρήγορα από ότι θα έφταναν πεζή στους προορισμούς τους, αλλά ταυτόχρονα… θέτουν σε κίνδυνο τόσο τους εαυτούς τους όσο και πολλούς άλλους…
• Αυτό συμβαίνει επειδή είναι πολλοί εκείνοι που δεν παίρνουν στα σοβαρά το ποδήλατο και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που καβαλούν λέγεται ‘τροχοφόρο’, ανήκει στην κατηγορία των οχημάτων και ως τέτοιο υπόκειται στις διατάξεις του ΚΟΚ. Μερικοί το γνωρίζουν μόνο που δεν έχουν ιδέα από διατάξεις του ΚΟΚ. Αλλοι πάλι απλά τις γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κι αρνούνται συνειδητά να συμμορφωθούν μ αυτές
• Όλη αυτή η κατάσταση έχει σαν κατάληξη μια πολύ παρακινδυνευμένη οδήγηση δίτροχων, ειδικά στην διαδρομή του εσωτερικού γύρου της λίμνης, εκεί όπου τα ποδήλατα καλούνται να συνυπάρξουν με πεζούς, με αυτοκίνητα, ορισμένες φορές με μεγάλα λεωφορεία αλλά και με ασθενοφόρα.
• Στον στενό παραλίμνιο με τα άφθονα κι ατάκτως φυόμενα πλατάνια που εδώ κι εκεί στενεύουν κατά πολύ τις προσβάσεις, ένας απρόσεκτος ποδηλάτης ή μια συντροφιά ποδηλατών μπορούν στ’ αλήθεια να προκαλέσουν μια μεγάλη αναταραχή, ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο, ακόμα και κάποιο σοβαρό ατύχημα.
• Ευτυχώς αυτή η τελευταία εκδοχή είναι μάλλον σπάνια, αλλά τα λοιπά προβλήματα στην ομαλή ροή της κυκλοφορίας είναι μάλλον συχνά.
• Εξάλλου στην παραλίμνια αυτή οδό λαμβάνει χώρα κι ένα μοναδικό και πολύ περίεργο ψυχολογικό φαινόμενο:
• Ο κάθε καστοριανός που μπαίνει σε αυτή θεωρεί πως έχει προτεραιότητα έναντι όλων των υπολοίπων.
• Εάν είναι οδηγός και κινείται με αυτοκίνητο, τότε συμπεριφέρεται επιθετικά έναντι των ποδηλατών και των περιπατητών.
• Αν είναι πεζός -και δη με συντροφιά- τότε βαδίζει σε μέτωπο, μπλοκάροντας όλο το κατάστρωμα.
• Αν είναι ποδηλάτης τροχοδρομεί στο κέντρο του δρόμου, αρνούμενος να κάνει στην άκρη ευθύς μόλις ακούσει πίσω του αυτοκίνητο.
• Απαξάπαντες οι κινούμενοι εκεί δίνουν την δική τους ερμηνεία ως προς το σε ποιον ανήκει περισσότερο ο δρόμος, ποιος πρέπει να παραχωρεί προτεραιότητα σε ποιον και ποιος πρέπει να διευκολύνει ποιον.
• Όχι πάντως οι ίδιοι. Το βάρος μετακυλίεται πάντοτε στους άλλους.
• Τωρα πως τα καταφέραμε και δεν έχουμε θρηνήσει (ακόμα) θύματα αυτής της περίεργης νοοτροπίας, είναι πραγματικά αξιοπερίεργο. Ειδικά κατά τις βραδινές ώρες, όταν το σκοτάδι επιδεινώνει τα πράγματα…
Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου