Το δίσεκτο έτος 2020 και η πανδημία του κορωνοιού έφεραν μαζί τους την αποκάλυψη ενός εξαιρετικά παράδοξου φαινομένου. Πως, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, υποφέρει από μια διπλή φενάκη.
—
• Από την μία πλευρά πιστεύει πως είναι άτρωτο σε μια αρρώστια η οποία δεν έχει κανένα προηγούμενο στην νεότερη ανθρώπινη ιστορία και μέσα σε πέντε μήνες έχει καταφέρει να σκοτώσει 600.000 περίπου ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, και, από την άλλη, πιστεύει πως κινδυνεύει να χάσει τα πολιτικά και ατομικά του δικαιώματα χειραγωγούμενο από μια δημοκρατική κυβέρνηση, η οποία, χάριν της ασφάλειας του, του περιορίζει κάπως την ελευθερία κινήσεων και την οποία μπορεί κάλλιστα να καταψηφίσει στις επόμενες εκλογές, εφόσον τα κίνητρα της οποίας αποδειχθούν όντως ως μη αγαθά…
• Η εξήγηση αυτού του φαινομένου είναι εξαιρετικά δύσκολη. Η πιο πρόχειρη εξήγηση που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, ότι τάχα οι πεποιθήσεις αυτές είναι χαρακτηριστικές στρωμάτων με χαμηλά επίπεδα παιδείας, δεν στέκει, μιας και εύκολα διαπιστώνεται πως αυτές διατρέχουν το σύνολο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και εκφράζονται από κάθε είδους άτομα, ανεξαρτήτως επιπέδου μόρφωσης, ηλικίας και φύλλου.
• Το μόνο σίγουρο είναι πως διατελούν πολύ στενά συνυφασμένες με δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας και πρόσωπα τα οποία έχουν κατ’ επανάληψη κατηγορηθεί (μετά τεκμηρίων ή άνευ) στο παρελθόν για ύποπτες και αντικοινωνικές συμπεριφορές (Σόρρος/ Ροθτσάιλντ/ Γκέητς/ Κίσσιγκερ κλπ)
• Το άλλο παράδοξο της περίεργης αυτής στάσης είναι ότι αποτελεί ένα μίγμα δυο αντιθετικών μεταξύ τους στάσεων. • Τα άτομα που ανοικτά απορρίπτουν -ή έστω σοβαρά υποτιμούν- την ύπαρξη του επικίνδυνου ιού, από την μία εκφράζουν μία εξαιρετικά ενισχυμένη κοινωνικότητα (συναγελασμός, συντροφιές, πάρτι, σύχνασμα σε δημόσιους χώρους) από την άλλη μια υπερβολικά ανάλγητη αδιαφορία για τις υγειονομικές και κοινωνικές συνέπειες της όλης τους στάσης. Οι περισσότεροι από αυτούς υπερασπίζονται την ιδέα της ‘ατομικής προφύλαξης’ και διατυπώνουν το επιχείρημα ‘εάν εσύ φοβάσαι φυλάξου κι άσε με εμένα, που δεν φοβάμαι, να ενεργώ όσο ελεύθερα θέλω’. Το νεαρό της ηλικίας η ακμαιότητα η θαλερότητα και η ρώμη τους κάνουν να πιστεύουν πως ακόμη και εάν κολλήσουν προσωπικά θα παραμείνουν άτρωτοι. Ταυτόχρονα όμως επιδεικνύουν μια μοναδική αδιαφορία για τα υπόλοιπα τρωτά μέλη της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν. Αδιαφορούν για τους κινδύνους στους οποίους οι ίδιοι, ως ασυμπτωματικοί φορείς, θα εκθέσουν πρόσωπα μεγαλύτερης ηλικίας στο άμεσο ή έμμεσο περιβάλλον τους.
• Κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, τα πολύ περίεργα αυτά δεδομένα και οι παράδοξες αυτές κοινωνικές στάσεις θα πρέπει ίσως να αποτελέσουν αντικείμενο μιας σοβαρής πανεπιστημιακής έρευνας.
Του Λεωνίδα Εκιντζόγλου