Στην ουσία δεν είναι παρά η συλλογική μνήμη των χωριών. Είναι ανταμώματα που ξαναδένουν τα λουριά που χαλάρωσαν οι πρακτικές της καθημερινότητας.

Είναι δράσεις, όχι ασύδοτες, μα στο καταπόδι προηγουμένων δράσεων. Είναι το ξέβγαλμα από τα μπαούλα όλων των κοινών συμβόλων και κείνων των παλιών των κιταπιών που κρύβουν μέσα τους έθιμα και παραδόσεις τόσο παλιά όσο αντέχουνε οι μνήμες. Τα πανηγύρια είναι η πεμπτουσία του Μακρυγιάννικου ‘ΕΜΕΙΣ’, είναι το πατροπαράδοτο ‘αντάμα.’
• Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται για χάρη τους από μακριά, από περιοχές αλαργινές όπου είναι πια από καιρό εγκατεστημένοι, από άλλες χώρες και ηπείρους, καμιά φορά και από τις εσχατιές του κόσμου. Υπάρχουν οικογένειες που ‘ρχονται και ξανασμίγουνε σ’ αυτά ξεσέρνοντας ξοπίσω τους και μια αρμαθιά κουτσούβελα δεύτερης και τρίτης μεταναστευτικής γενιάς, που μερικές φορές με δυσκολία μιλάν ελληνικά -και αν. Τα σέρνουν τα παιδιά αυτά με το στανιό να γευτούνε νάμα απ΄ την αρχαία τη βρύση της πλατείας, που την φυλάνε ως γνωστόν ‘εξαπανέκαθεν’ οι ναϊάδες του χωριού, μπας κι έτσι θυμηθούν τις ρίζες τις παλιές και κερδίσουνε ευχέρεια στην ντοπιολαλιά.