Η διαδρομή στον κόσμο του βιβλίου συνεχίζει το μαγευτικό της ταξίδι με την Δέσποινα Λάππα -Κόντου και το βιβλίο της, “Σ’ οποία γλώσσα κι αν το πεις” από τις Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
Η συγγραφέας μάς καταθέτει μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται στις φλόγες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Δέσποινα Λάππα-Κόντου γεννήθηκε στην Καρδίτσα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Τουρς της Γαλλίας. Ζει στον Βόλο, όπου και εργάζεται ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
Αλλά έργα της είναι τα εξής: Η Νερατζούλα, ιστορικό μυθιστόρημα, Εκδόσεις ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΑΚΗ, Σαν τα λιβάδια του Μαγιού, μυθιστόρημα, Εκδόσεις ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ και Η ζωή τους έκανε ταξιδευτές, μυθιστόρημα, Εκδόσεις ΠΑΠΑΣ.
Περίληψη
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, τα χρόνια του πολέμου…
Μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννήθηκε μέσα στις φλόγες του πολέμου και παραμένει δυνατή στο πέρασμα των χρόνων.
Ένας Έλληνας και μια νεαρή γυναίκα από την Ουκρανία θα αντιμετωπίσουν μαζί τις απάνθρωπες συνθήκες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Λάντσεντορφ, κοντά στη Βιέννη.
Δυο νέοι, μαχητές της ζωής, που γνωρίζουν να παλεύουν, να χαίρονται και να ζουν την κάθε στιγμή. Δυο άνθρωποι που θα ακολουθήσουν χέρι -χέρι το μονοπάτι της ζωής. Μα πάνω απ’ όλα δυο νέοι που ξέρουν ν’ αγαπούν γιατί ήταν πάντα βαθιά ριζωμένη μέσα τους η πίστη ότι… “το πιο σημαντικό είναι η αγάπη Σ’ ΟΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΠΕΙΣ. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Απόσπασμα
Ο Ζάκουελ, ένας από αυτούς που καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό στη μεθοδικά οργανωμένη Δίκη της Νυρεμβέργης μετά το τέλος του πολέμου, φρόντιζε να μην ξεμένουν τα στρατόπεδα από εργατικά χέρια, γρανάζια στην πολεμική μηχανή. Μια φορά μόνο διαπιστώνοντας κι ο ίδιος τη σκληρότητα απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους, αργότερα χαρακτηρίστηκε ως η πιο μαζική περίπτωση εξανδραποδισμού σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, θέλησε να διαμαρτυρηθεί για τις μεθόδους στον ίδιο τον Χίτλερ. Του απάντησε πως έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σ’ αυτή τη συμπεριφορά ή στη μείωση της παραγωγής. Προτίμησε το πρώτο, σώπασε και συνέχισε το έργο που είχε αναλάβει.
“Οι καρδιές τους χτυπούσαν δυνατά και τα μάτια τους ήταν στραμμένα προς την πόρτα. Απέξω ακούγονταν τα βήματα, το τρέξιμο, οι μπότες, τα σφυρίγματα, ώσπου μ’ ένα βίαιο χτύπημα η πόρτα άνοιξε κι όρμησαν μέσα δύο Γερμανοί. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή το παιδί πήρε δύο βαθιές ανάσες…”
Αυτοί ήταν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας. Η συγγραφέας μας χαρίζει ένα αισιόδοξο, γλαφυρό και παράλληλα τόσο δυνατό μυθιστόρημα σε εκφράσεις και σκέψεις. Δυο άνθρωποι που παρόλο τις κακουχίες, τα εμπόδια, τα μαρτύρια, την σκληρή δουλειά δεν εγκατέλειψε ο ένας τον άλλον. Αντίθετα, ολοκληρώθηκαν με εγγόνια και δισέγγονα. Ένα συγκινητικό και ρομαντικό μυθιστόρημα το οποίο μας δείχνει ότι, εάν υπάρχει αληθινή αγάπη δεν τα παρατάς, όσα εμπόδια και όσες δυσκολίες να παρουσιαστούν. Συνεχίζεις…όπως συνέχισαν και εκείνοι…
