Αυτό το επάγγελμα ακολούθησε τα πρώτα χρόνια και στην Αμερική. Αλλά όχι μόνο. Άλλαξε πολλές δουλειές, πάλεψε σκληρά ώστε να μη μας λείψει τίποτα.
Ήθελε η αδελφή μου (η οποία είναι αστροφυσικός) κι εγώ να έχουμε την καλύτερη εκπαίδευση και τις ευκαιρίες που εκείνος και η μητέρα μου είχαν στερηθεί λόγω των δύσκολων συγκυριών που είχαν αντιμετωπίσει.
Ποια ήταν η αφετηρία της επιστημονικής διαδρομής σας;
Το 1975, όταν ακόμα ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο, ο πατέρας μου ήρθε στο σπίτι με μιά σελίδα από τον «Εθνικό Κήρυκα», την εφημερίδα της ομογένειας. Είχαν δημοσιεύσει ένα εκτενές ρεπορτάζ για τον Ρόι Βάγγελος, τον θρύλο της αμερικανικής φαρμακοβιομηχανίας, που τότε είχε μόλις αναλάβει τη θέση του επικεφαλής ερευνητή της Merck.
«Ετσι θα ήθελα να δω κι εσένα μια μέρα», μου είπε. «Με τις γνώσεις και την έρευνά σου να σώζεις ζωές»…
Ελπίζω να τον έκανα περήφανο.
(Παύση μερικών δευτερολέπτων. Η φωνή του Τζορτζ Γιανκόπουλος τρέμει.)
Σας ζητώ συγγνώμη. Πάντα συγκινούμαι όταν μιλώ για τους γονείς μου.
Εχετε πει πως ό,τι έχετε καταφέρει το οφείλετε στην ελληνική σας κληρονομιά, πώς την ορίζετε; Τι είναι για εσάς η Ελλάδα;
Οταν ήμουν πολύ νεότερος, σε ένα ταξίδι μας στην Ελλάδα, είχαμε πάει με τον πατέρα μου για πεζοπορία στους λόφους έξω από την Καστοριά.
Καθώς περπατούσαμε σε αυτό το μαγευτικό τοπίο, έβαλε τα κλάματα: «Ποτέ μην ξεχάσεις το αίμα που χύθηκε σ’ αυτή τη γη για να είσαι εσύ εδώ τώρα», μου είπε.
Πάντα μου θύμιζε ότι ο τόπος μας έχει βγάλει ήρωες και έχει προσφέρει πάρα πολλά στην ανθρωπότητα. Το ίδιο επαναλαμβάνω με κάθε ευκαιρία κι εγώ στα παιδιά μου: στην Ουρανία- Σοφία, στον Ντάμη-Γιώργο, στον Λουκά-Αχιλλέα και στη Δήμητρα-Αλεξάνδρα.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στη Τασούλα Επτακοίλη για την Καθημερινή