• To ‘OXI’ κατά το 1940 δεν το είπε ο ελληνικός λαός.
• Το είπε ο δικτάτορας Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη όταν εκείνος του παρέδωσε ένα τελεσίγραφο υποταγής ή προέλασης των φασιστικών στρατευμάτων στην χώρα μας.
• Ο ελληνικός λαός όμως υιοθέτησε αμέσως και ασμένως το μεταξικό ‘ΟΧΙ’ και έσπευσε με μια μοναδική ευωχία στο μέτωπο προκειμένου να προασπίσει το πάτριο έδαφος.
• Η διαφορά του ελληνικού λαού εκείνης της εποχής από τους άλλους λαούς ήταν η εξαιρετική φιλοπατρία που διέθετε αλλά και το μοναδικό του ήθος.
• Μάρτυρες αυτών των ιδιοτήτων έγιναν οι ίδιοι οι κατακτητές όπως φαίνεται και στην παρακάτω ιστορία…
• Μερικά χρόνια μετά το πέρας του πολέμου, το 1952, ο γερμανός συγγραφέας ‘Ερχαρτ Κέστνερ επισκέφτηκε σαν τουρίστας πλέον την Ελλάδα. Στην γερμανική Πρεσβεία στην Αθήνα, σαν έμαθαν ότι θα κατέβαινε στην Κρήτη, τον προέτρεψαν – μιας κι ήταν νωπές ακόμη οι πληγές της κατοχής- να μη πει πως ήταν Γερμανός. Να παρουσιαζόταν σαν Ελβετός. Δεν ακολούθησε την συμβουλή τους και όπως έγραψε αργότερα δεν το μετάνιωσε. Παρουσιάστηκε με την αληθινή του ταυτότητα και δεν συνάντησε το παραμικρό πρόβλημα εναντίωσης και μνησικακίας εκ μέρους των Κρητικών. Και όχι μόνον αυτό.
• Βίωσε κι ένα περιστατικό εκεί στην μεγαλόνησο που τον έκανε να καταλάβει γιατί οι έλληνες είναι τόσο διαφορετικός λαός σε ολόκληρη την οικουμένη
.• «Ένα δειλινό» έγραψε αργότερα «την ώρα που έδυε η ήλιος, πλησίασα ένα Γερμανικό κοιμητήριο. Πίστεψα πως θα είμαι ολομόναχος εκεί με μοναδική συντροφιά τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, μα έκανα λάθος. Υπήρχε εκεί μέσα άλλη μια ζωντανή ψυχή, μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη γυναίκα. Με έκπληξη την είδα να πηγαινοέρχεται και να ανάβει κεριά επάνω στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών. Την πλησίασα και την ρώτησα. Από την Κρήτη είσαι? Ναι, μου είπε. Και τότε πως μπορείς και το κάνεις αυτό? Ολοι ετούτοι πούναι θαμμένοι εδώ, έχουν σκοτώσει Κρητικούς…»
• Η απάντηση της γράφει ο Κέστνερ τον καθήλωσε!
• «Παιδί μου» του είπε η μαυροφορεμένη κυριούλα « από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν όμηρο οι Γερμανοί το 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν έχω ιδέα που βρίσκεται θαμμένο το παιδί μου. Ομως ξέρω πως όλα τούτα εδώ ήταν τα παιδιά μιας κάποιας άλλης -σαν κι εμένα- μάνας.
• Η απάντηση της γράφει ο Κέστνερ τον καθήλωσε!
• «Παιδί μου» του είπε η μαυροφορεμένη κυριούλα « από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν όμηρο οι Γερμανοί το 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν έχω ιδέα που βρίσκεται θαμμένο το παιδί μου. Ομως ξέρω πως όλα τούτα εδώ ήταν τα παιδιά μιας κάποιας άλλης -σαν κι εμένα- μάνας.
Ερχομαι λοιπόν κάθε τόσο κι ανάβω στη μνήμη τους ένα κερί, επειδή οι δικές τους μανάδες δεν μπορούν να ‘ρθουν εδώ κάτω. Ε, σίγουρα, μια άλλη μάνα εκεί πάνω στην Γερμανία θα πηγαίνει και θ’ ανάβει το καντήλι στη μνήμη του δικού μου γιού».