Αυτή η κρίση της ξενόφερτης και της οικουμενικά διάσπαρτης αρρώστιας, μας διδάσκει ένα σωρό πράγματα:

Πληγώνει κατ’ αρχήν, απερίγραπτα, την ανθρώπινη μας οίηση.

Θίγει αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας και μεγαλοσύνης που είχαμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Μας δείχνει το πόσο μικροί κι αδύναμοι παραμένουμε μπροστά στην Φύση και στα τερτίπια της, το πόσο εύκολα τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο μας και να στραφούνε εναντίον μας.

Μας δείχνει επίσης πως ο αγώνας για επιβίωση έχει δυο διαστάσεις:

Μια ατομική και μια κοινωνική.

Μόνοι μας ΔΕΝ μπορούμε να επιβιώσουμε. Το αν τα καταφέρουμε ή όχι εξαρτάται και από τον διπλανό μας. Από το αν αυτός με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή είναι καθαρός ή μολυσμένος. Κι αν είναι… τότε η ζήση μας εξαρτάται από τον γιατρό, από τον νοσοκόμο, από τις παροχές του κράτους και του ιατρικού συστήματος.

Αυτή η κρίση θέλοντας και μη μας αναγκάζει να σκεφτούμε λίγο πιο φιλοσοφικά.

Να αντιληφθούμε το οξύμωρο του πράγματος:

Ότι καλούμαστε να θυσιάζουμε την κοινωνικότητα μας χάριν της κοινωνικότητας μας!!